سایت طوفان بت

شکی نیست که طرفداران بیسبال در مورد رتبه بندی بهترین بازیکنان MLB در تمام دوران ها باید مناظره بری باندز و بیب روث داشته باشند. در حالی که آنها در دوره های مختلف بازی کردند و با رقابت های مختلفی روبرو شدند، نمی توان انکار کرد که هر دو در بین بهترین بازیکنان بیسبال تمام دوران هستند.

اما چگونه می‌توانیم بحث باندز و روث را با در نظر گرفتن دوران استروئید MLB و استعدادهای ویژه روث به‌عنوان یکی از بهترین مهاجمان تاریخ و استعدادهای او به‌عنوان یک پارچ حل کنیم؟

مقایسه بری باندز و بیب روث

بیایید سعی کنیم با نگاهی عمیق تر به حرفه هر دو بازیکن به انتهای بحث Bonds vs Ruth برسیم.

سالهای اولیه

باندز را بیشتر به خاطر دویدن‌های خانگی عظیمی که در اواخر دوران حرفه‌ای‌اش انجام داد، به یاد می‌آوریم. اما مهم است که به یاد داشته باشید که او زمانی یک بچه لاغر بود که برای دزدان دریایی بازی می کرد. در حالی که چند سال طول کشید تا باندز به یک بازیکن تاثیرگذار واقعی تبدیل شود، او در دومین فصل خود در MLB موفق به کسب 25 بازی خانگی شد تا اینکه به طور متوسط ​​بین فصل پنجم و هفتم خود در این رشته‌ها، بیش از 30 راند خانگی به دست آورد.

همچنین شایان ذکر است که باندز در اوایل دوران حرفه ای خود بیشتر یک بازیکن پنج ابزاری بود و در طول روزهای حضورش در پیتسبورگ 52 پایگاه دزدید و دو بار در طول هفت سال حضورش در تیم 30-30 عضو باشگاه شد. دزدان دریایی در آغاز کار خود. او همچنین دو تا از MVP های خود را در آن هفت سال به دست آورد که هر دو در سه سال آخر حضور در پیتسبورگ به دست آمد.

از طرف دیگر، روث در ابتدا در شش فصل اول زندگی حرفه‌ای خود یک پارچ بازی می‌کرد تا اینکه رد ساکس او را به یانکی‌ها مبادله کند. این موضوع بحث باندز و روث را تغییر می‌دهد، زیرا ما یک بازیکن موقعیت را با یک بازیکن در سال‌های اولیه‌اش مقایسه می‌کنیم.

همانطور که گفته شد، روت در چند فصل اول خود یک بازیکن نخبه بود. در اولین فصل کامل خود در مسابقات بزرگ در سال 2015، او 18 بازی را با 2.44 ERA برد. پس از آن 23 برد و 1.75 ERA در سال 1916 و 24 برد با ERA 2.01 در سال 1917 به دست آمد. این اعداد چشمگیر برای روت در تپه هستند، ناگفته نماند که او نیز در آن سال ها کمی در این صفحه مشارکت می کرد، شاید این رقم را به ارمغان آورد. او در سال‌های اولیه زندگی به دلیل تطبیق پذیری‌اش نسبت به باندز برتری داشت.

در نخست خود

خوشبختانه، مقایسه باندز و روث در دوران شکوفایی آنها بیشتر یک مقایسه سیب به سیب است. از آنجایی که او در زمانی که هنوز در پیتسبورگ بود، دو جایزه MVP به دست آورد، واضح است که اوج زندگی حرفه ای باندز از آنجا شروع شد. آخرین فصل او با دزدان دریایی یک رشته از 14 فصل متوالی را با OPS بیش از 1000 شروع کرد.

این دومین فصل از 11 فصلی بود که در آن باندز به 0.300 یا بهتر رسید. البته، فصل های فردی که باندز از سال 2001 تا 2004 منتشر کرد، برخی از بهترین فصل هایی بودند که هر بازیکنی در تاریخ لیگ های بزرگ داشته است. این امتداد شامل فصلی است که او رکورد یک‌فصل را با 73 هومر به ثبت رساند، همچنین سه فصل دیگر را که در آن حداقل 45 ران خانگی ثبت کرد، و همچنین فصلی که باندز با OPS 1.378 به 0.370 رسید.

در مورد روث، او مطمئناً در آخرین فصل خود با رد ساکس، به اوج خود به عنوان یک ضربه زن رسید، با ضربه زدن به 0.322 با OPS 1.113. با این حال، تا زمانی که تجارت او با یانکی ها بود که قدرت روت شروع به درخشش کرد.

او در اولین فصل خود در پین استریپ 54 هومر و سال بعد به 59 هومر زد. در طول 13 فصل اول او با یانکی ها، تنها یک فصل بود که روث نتوانست 35 هومر پست OPS زیر 1.100 را به دست آورد. بسیار شبیه باندز، روث در طول سال‌های اول زندگی‌اش چیزی بیش از یک بازیکن قدرتمند بود، و در تمام آن 13 فصل شگفت‌انگیز به جز یکی از آن 13 فصل با یانکی‌ها، 300 یا بهتر ضربه زد.

فصل جوایز

در مورد جوایز مطمئناً دوگانگی جالبی بین باندز و روث وجود دارد. لازم به ذکر است که جوایز پس از فصل در دوران باندز بسیار جدی تری گرفته می شد. همانطور که گفته شد، هفت جایزه MVP او در مقایسه با جایزه روث برجسته است.

باندز همچنین دو عنوان ضربتی در مقایسه با عنوان روث به دست آورد. در دوران روث، هیچ دستکش طلایی یا جایزه نقره‌ای اسلاگر اهدا نمی‌شد. باندز با توجه به ارزشی که داشت، به ترتیب برنده هشت و 12 جایزه از این جایزه شد.

با این حال، روث باندز را شکست می‌دهد که نوبت به جایزه نهایی، حلقه سری جهانی می‌رسد. روث به رد ساکس کمک کرد تا سه عنوان قهرمانی در سری های جهانی را کسب کند قبل از اینکه چهار عنوان دیگر را با یانکی ها به دست آورد، در حالی که باندز علیرغم حضور هفت فصل پس از فصل، هرگز قهرمان سری جهانی نشد. ضربه زننده دیگر این است که روث در تالار مشاهیر است در حالی که باندز نیست.

دفاع کوچک

عدم گنجاندن قابلیت‌های دفاعی هر بازیکن در بحث Bonds vs Ruth بسیار بد خواهد بود. همانطور که گفته شد، باندز برنده هشت دستکش طلا شد، اگرچه هیچ یک از آنها در 9 سال پایانی زندگی حرفه ای او به دست نیامد.

زمانی که باندز به بهترین بازیکن قدرتی در بازی تبدیل شد، اساساً یک DH بود که مجبور به بازی در خارج از زمین شد. با این حال، او در دوران جوانی خود یک بازیکن دفاعی قوی بود و در نهایت کار خود را با یک جنگ دفاعی 7.6 به پایان رساند.

از سوی دیگر، روث نمونه کلاسیک یک شلخته بود که در این زمینه مسئولیتی داشت. درصد فیلدینگ او به طرز محسوسی بدتر از باندز بود در حالی که جنگ دفاعی او 2.3- بود که به باندز در این رده برتری واضحی داد.

به دست آوردن یک مزیت

غیرممکن است که بحث باندز و روث را بدون اذعان به اینکه آن‌ها در دوره‌های متفاوتی بازی کرده‌اند، تطبیق دهیم، که هر کدام به این دو بازیکن برتری‌های متمایزی نسبت به دیگری داده است. با Bonds، استفاده از PED ها در اواخر کار او به خوبی مستند شده بود. حتی اگر قبل از اینکه اشاره‌ای به استفاده از PED از سوی او به میان بیاید، او در راه تالار مشاهیر بود، استفاده از مواد ممنوعه مطمئناً انتشار اعداد ظالمانه‌ای را برای او آسان‌تر می‌کرد که او را به یکی از بهترین بازیکنان تبدیل می‌کرد. تمام دوران

همچنین، توپ‌باز بودن در دهه 1990 و اوایل دهه 2000 مطمئناً راحت‌تر از زمان روث بود. امکانات رفاهی در داخل و خارج از زمین بسیار بهتر است و پیشرفت‌های پزشکی باعث شد باندز راحت‌تر بر ناراحتی یا آسیب‌های جزئی غلبه کند و همیشه در بهترین حالت خود باشد.

در این میان، روث بدون شک با سطح پایین تری از رقابت نسبت به باندز روبرو بود. در طول دوران حرفه ای روت، بیسبال هنوز یکپارچه نشده بود، و استعدادهای اطراف او، از جمله پارچ هایی که او باید با آن روبرو می شد، کمرنگ کرد.

به همین ترتیب، پارچ‌ها در دهه‌های 1910، 20 و 30، سرعت یا مواد شکستگی مشابهی را نداشتند که باندز باید با آن روبرو شود. از این نظر، برای روث کمی آسان‌تر بود که به روشی که او بر پارچ‌ها تسلط داشت و چنین قدرت چشمگیری را به نمایش گذاشت. باز هم، اکثریت موافقند که اگر روث همان امکانات مدرنی را داشت که باندز در دوران خود با آن بازی می‌کرد، در برابر بازی‌های دهه 90 و اوایل دهه 2000 خوب بود.

حکم

بحث در مورد هر دو طرف بحث باندز علیه روث آسان است زیرا یک مورد قانع کننده برای هر دو بازیکن وجود دارد. هر دو مطمئناً از بهترین بازیکنان تمام دوران هستند.

در حالی که باندز مطمئناً در مجموع ورزشکاری بهتر و بازیکنی خوش‌دست‌تر از پرتاب کننده‌ای بود که تنبل‌تر می‌شد، گذر از استفاده او از PED و این واقعیت که استفاده از مواد ممنوعه او را از تالار مشاهیر دور نگه داشته است، دشوار است.

روث ممکن است تا حدودی با رقابت ضعیفی روبرو شده باشد، اما او برای بخش بزرگی از حرفه خود یک متقلب شناخته شده نبود. این واقعیت که او همچنین در اوایل دوران حرفه‌ای خود یک بازیکن نخبه بود و سپس تبدیل به یکی از بهترین مهاجمان تاریخ بیسبال شد، به جدا کردن روث از باندز و بازیکنان بی‌شماری دیگر در رتبه‌بندی بهترین بازیکنان تمام دوران کمک می‌کند.

اشتباهات در باخت بزرگتر می شوند، اما بوستون نباید تنها به یک بازی بیش از حد واکنش نشان دهد.

1) گردش مالی

این یکی واضحه 16 جابجایی، از جمله شش بار توسط جیسون تاتوم در کوارتر سوم که به اختلاف 39-14 دامن زد، به امتیاز 17 منجر شد. این یک راه حل آسان است که تیتوم پس از بازی به آن اذعان کرد.

بدیهی است که آنها در نیمه دوم شکست خوردند. آنها در کوارتر سوم به سختی بیرون آمدند. “این بر عهده من است. من شش، هفت گردش داشتم. من باید بهتر از توپ مراقبت کنم، مخصوصاً در شرایطی که آنها به این شکل می روند.”

در طول یک کشش بسیار زشت، تاتوم سه مالکیت متوالی را به چرخش توپ زنده و نقاط انتقال در طرف دیگر داد. ما درگیر شرایط بدنی شدیم و سعی کردیم به جای خواندن درست، خطاها را انجام دهیم. ایمه اودوکا سرمربی تیم گفت.

میامی در کارآیی دفاعی در فصل معمولی چهارم شد، که بخشی از آن به خاطر دفاع فیزیکی در محوطه و توانایی نزدیک شدن به تیراندازان بود. سه‌شنبه شب، آنها در شلوغ کردن سلتیکس موفق بودند که هر زمان که می‌خواستند شلیک کنند یا رانندگی کنند. هیت ده توپ ربایی را در بازی 1 ثبت کرد و بوستون را از پشت قوس در امتیاز 10 از 34 نگه داشت. در طول فصل عادی، آنها دومین درصد پایین‌ترین تیراندازی سه امتیازی (پس از سلتیکس با درصد درصد) در NBA را از دست دادند.

اودوکا مطمئن به نظر می رسید که تیمش می تواند اشتباهات خود را قبل از بازی 2 پاک کند، اما تفاوت مشخصی بین نحوه دفاع میلواکی و دفاع میامی وجود دارد. باکس در زمین جلویی بسیار باشکوه هستند و شما را جرأت می‌کنند یا به این سه تیراندازی کنید یا وارد رنگی شوید که چندین هفت فوتی دارند. از سوی دیگر، هیت، واقعاً فقط با یک بازی بزرگ احاطه شده توسط بال هایی که بالاتر از کنترل کننده توپ بازی می کنند، بازی می کند. غیبت مارکوس اسمارت و آل هورفورد به عنوان بازیساز از این نظر بسیار زیاد است – نه حتی به عنوان یک حضور آرام بخش در جمع، بلکه به عنوان کهنه سربازان مطمئن در برابر فشار.

2) جایگزینی مارکوس اسمارت و آل هورفورد

“ما باید منضبط تر باشیم. بدیهی است که ما آمادگی نداشتیم که آل را نداشته باشیم. ما قطعاً آماده نبودیم که بدون آل باشیم و هوشمندجیلن براون گفت. “این یک بهانه نیست. ما باید بهتر باشیم در نیمه اول همچنان کنترل بازی را در اختیار داشتیم. در کوارتر سوم کمی کنترل را از دست دادیم. فقط باید بهتر باشیم ما باید در هر دو طرف توپ بهتر و منظم تر بازی کنیم. ما خیلی خطا کردیم و اجازه دادیم بازی از دستمان برود.”

مطمئناً عدم توجه به پروتکل‌های ایمنی و بهداشت لیگ از هورفورد و خروج اسمارت با پای پیچ خورده بهانه‌ای برای بازی ضعیف بوستون نیست، اما این یک واقعیت تلخ است زیرا فینال کنفرانس با سرعتی هر روز به جلو می‌رود. .

در اکثر موارد، دریک وایت به‌طور تحسین‌برانگیزی به‌عنوان گارد نقطه شروع بازی کرد، اما او باید بهتر از خوب باشد. او همیشه یک حرکت دهنده فعال توپ بوده است، اما اغلب این حس را به شما دست می دهد که وایت واقعاً به دنبال گلزنی نیست. او در بازی 1 تنها چهار بار شوت زد. در مقابل، پیتون پریچارد 18 امتیاز در تیراندازی 6 به 16 به دست آورد. هر چند این فقط تلاش برای شلیک نیست. با سوئیچینگ Heat به اندازه سلتیکس، هر شکافی در دفاع باید مورد حمله قرار گیرد.

اگرچه در دسترس نبودن هورفورد ممکن است آسیب بیشتری داشته باشد. رابرت ویلیامز یک بازگشت موفقیت آمیز داشت (18 امتیاز، 9 ریباند و دو بلاک)، به عنوان یک تهدید لوب و محافظ رینگ خط عقب عمل کرد. اما بدون اینکه هورفورد در میخ کار کند، بسیاری از مالکیت های سلتیکس با تیتوم و براون که توسط چندین مدافع احاطه شده بودند، متوقف شدند. مشخص نیست که هورفورد نیز چه مدت دور خواهد بود. تا زمانی که او بیرون است، سلتیکس باید از 4 تا شوت بیشتری داشته باشد.

3) جیمی باتلر با کسب 41 امتیاز

بدون شک باتلر در پلی آف بازی خوبی را پشت سر می گذارد. از میان تیم‌های باقی‌مانده در فینال کنفرانس، او با کسب 29.8 امتیاز در هر بازی با 53.5 درصد بسیار کارآمد از زمین، با نزدیک به 9 سفر به خط پرتاب آزاد در هر شب، پیشتاز لیگ است. در بازی 1، جیمی جیمی، تنها با 19 ضربه، 41 امتیاز به دست آورد و از خط پرتاب آزاد به امتیاز 17 از 18 رسید.

NBA.com/Stats

با این حال، layups fastbreak و برخی پرش های خوش شانس در برخی از ریباندهای تهاجمی را قطع کرد و بوستون به خوبی از باتلر دفاع کرد. مطمئناً، او ممکن است چند بار پیتون پریچارد را در رده میانی با رقابت نسبتاً خوب پی‌پی برشته کرده باشد، اما این عکس‌هایی است که سلتیکس احتمالاً با آن‌ها زندگی خواهد کرد. چهل و یک امتیاز در چهل و یک امتیاز، اما اودوکا تمرکز زیادی روی او نخواهد گذاشت و به باتلر KD یا جیانیس را درمان نمی‌کند.