سایت طوفان بت : همه 30 طرفداران NBA از بدترین تا بهترین رتبه بندی شدند

اگر پیسرز به بازسازی کامل بپردازد، سه بهترین ترید سابونیس مناسب است

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

مرکز خطوط هوایی آمریکا
جف آتاوی، CC BY-SA 4.0، از طریق Wikimedia Commons

بهترین طرفداران NBA در لیگ چه کسانی هستند؟ اگرچه یافتن اینکه کدام تیم نزدیک به انتهای جدول و کدام تیم در صدر قرار دارند کار چندان دشواری نیست، اما رتبه بندی همه 30 طرفداران به ترتیب جایی است که چالش برانگیز است.

بهترین طرفداران NBA رتبه بندی شدند

هنگام بررسی اینکه کدام تیم بهترین طرفداران NBA را دارد، موارد زیادی وجود دارد که باید در نظر بگیرید. حضور، دنبال‌کردن شبکه‌های اجتماعی، فروش کالا، قیمت بلیت، و اندازه هواداران، همگی در تصمیم‌گیری اینکه کدام یک از بزرگترین طرفداران NBA هستند، نقش دارند.

با این اوصاف، در اینجا همه 30 تیم از بدترین هواداران NBA تا بهترین رتبه بندی شده اند.

30. پیستون

تا آنجا که بدترین هواداران NBA، دیترویت پیستونز پیشتاز است. اگرچه این تیم از سال 1957 در دیترویت حضور داشته است، پایگاه هواداران یکی از کوچکترین و کمترین حمایت هاست.

حضور پیستونز در اکثر فصول لیگ آخرین رتبه است و بیش از یک دهه است که مرتبط نبوده است.

29. تیمبرولوز

تیم مینه سوتا تیمبرولوز که در سال 1989 تأسیس شد، در تاریخ لیگ کار زیادی انجام نداده است.

حضور تیمبرولوز یکی از بدترین حضورها در NBA است و تقریباً یک چهارم میدان برای اکثر بازی ها خالی است. با تنها یک حضور در پلی آف از سال 2005، نمی توان بیش از حد هواداران را سرزنش کرد.

28. گریزلیز

جا مورانت و گریزلیز جوان امیدوارند موج جدیدی از هواداران را به ممفیس بیاورند. ممکن است انجام این کار دشوار باشد، زیرا تعداد تماشاگران هنوز در نیمه پایانی لیگ در طول مرحله پلی آف عمیق آنها در اوایل دهه 2010 بود.

علاوه بر این، ممفیس یکی از کوچکترین دنبال کنندگان شبکه های اجتماعی در NBA را دارد.

27. هاکس

هاکس از سال 1968 در آتلانتا بوده است. آنها در اواخر دهه 2000 و اوایل دهه 2010 موفقیت های زیادی در پلی آف داشته اند، اما این به یک طرفدار بزرگ تبدیل نشده است.

آتلانتا در هر فصل از نظر درصد حضور نزدیک به انتهای جدول است و در فصل 15-2014 در بدترین رتبه پنجم قرار داشت که به فینال کنفرانس راه یافت.

26. هورنتس

شارلوت هورنتز یکی از کوچکترین طرفداران NBA را دارد و هیچ موفقیتی در تاریخ خود نداشته است.

پیروزی در چهار دور پلی آف از زمان پیوستن به لیگ در سال 1988 یکی از دلایلی است که هورنتز برای جذب هواداران تلاش می کند. رقابت در منطقه ای که به دلیل موفقیت در بسکتبال کالج شناخته شده است نیز کمکی نمی کند.

25. پیسر

اگرچه ایندیانا پیسرز در طول 10 سال گذشته بارها به پلی آف رسیده است، هواداران با نگاه کردن به تعداد تماشاگران متوجه نمی شوند.

ایندیانا از نظر درصد حضور در اکثریت دهه گذشته نزدیک به نیمه پایینی قرار گرفته است که برای شهری که بسکتبال خود را دوست دارد خوب نیست.

24. ناگت

دنور ناگتس در دسته فرنچایزهایی قرار می گیرد که نمی توانند عرصه را پر کنند، حتی زمانی که تیم خوب بازی می کند.

این عرصه برای بازی‌ها پر سر و صدا می‌شود، اگرچه در مقایسه با پر سر و صداترین طرفداران NBA وجود ندارد. دنور همچنین یکی از کمترین فالوورهای شبکه های اجتماعی را در لیگ دارد.

23. جادوگران

پایگاه هواداران واشنگتن ویزاردز چیز خاصی نیست. میزان حضور برای بیش از یک دهه ضعیف بوده است، زیرا آنها هر سال در ده پایین ترین درصد حضور دارند.

httpv://www.youtube.com/watch?v=shorts/X1A2PRS2j30

علاوه بر این، قیمت بلیط ویزاردز از پایین‌ترین قیمت‌ها در NBA است و دنبال‌کنندگان رسانه‌های اجتماعی آن‌ها در نیمه‌های انتهایی تیم‌ها سقوط می‌کنند.

22. خورشید

فونیکس سانز رقابت زیادی با سایر تیم های ورزشی حرفه ای در این منطقه دارد که دلیلی برای طرفداران کوچکتر است.

با وجود کاردینال‌ها، کایوت‌ها و دایموندبک‌ها در این نزدیکی، وقتی تیم در حال شکست است، Suns توجه زیادی به خود جلب نمی‌کند.

21. پلیکان

نیواورلئان پلیکانز به دلیل بی ربط بودن در فصل بعد در اکثریت تاریخ تیم، حضور بسیار خوبی دارد.

حضور پلیکانز در حدود میانگین لیگ است، در حالی که فالوورهای آنها در شبکه های اجتماعی یکی از کمترین تعداد است.

20. جادو

جمعیت اورلاندو مجیک یکی از بهترین ها در زمانی بود که تیم در اواخر دهه 2000 پیروز می شد، اما اکنون اینطور نیست.

اورلاندو در حال حاضر در نیمه پایین ترین تعداد حضور در اکثر فصل ها قرار دارد در حالی که یکی از قیمت های ارزان تر بلیط در NBA را دارد.

19. توری

حضور نتز در نیمه اول NBA در فصل 2021-22 است، اما معمولاً این مورد برای فرنچایز نیست. در دهه گذشته، آنها در اکثر فصول در حول و حوش 5 نفر آخر حضور داشتند.

با کوین دورانت و کایری اروینگ، بروکلین امیدوار است که موفقیت در پلی آف منجر به افزایش طرفداران شود.

18. 76ers

اگرچه می توان 76ers را به دلیل داشتن یکی از پر سر و صداترین طرفداران NBA در نظر گرفت، اما همیشه چیز خوبی نیست. زمانی که تیم مطابق با استانداردهای هواداران بازی نمی کند، آنها به پر سر و صدایی معروف هستند.

وقتی فیلادلفیا بد است، میدان بیش از یک ربع خالی است که نشان دهنده عدم وفاداری به تیم است.

17. کاوالیرز

وقتی لبرون جیمز در تیم است، کلیولند کاوالیرز یکی از بهترین طرفداران NBA را دارد، اما در حالی که او نیست، نزدیک به میانه گروه هستند.

وقتی تیم خوب نیست، تماشاگران در نیمه آخر لیگ هستند، در حالی که قیمت بلیت ها نیز جزو ارزان ترین هاست.

16. دلار

پس از یک قهرمانی، تعداد طرفداران میلواکی باکس افزایش یافته است. قیمت بلیط در حدود میانگین لیگ است، در حالی که درصد تماشاگران در چند فصل اخیر به بالاترین حد خود رسیده است.

با این حال، نمی توان این پایگاه را وفادار دانست، زیرا پیش از سال 2019، مدتی در رده 5 پایینی قرار داشت.

15. کلیپرز

لس آنجلس کلیپرز دارای یک پایگاه هواداران متوسط ​​با حضور مناسب، بسته به موفقیت، و دنبال کننده قوی رسانه های اجتماعی است.

تیم های ورزشی حرفه ای زیادی در لس آنجلس وجود دارد، بنابراین وقتی کلیپرز خوب بازی نمی کند، معمولا فراموش می شود.

14. پادشاهان

با عدم حضور در پلی آف از سال 2006، سرزنش هواداران در صورت توقف حضورشان سخت است. با این حال، طرفداران ساکرامنتو کینگز یکی از وفادارترین طرفداران در NBA هستند.

تعداد شرکت کنندگان از فصلی به فصل دیگر متفاوت است. اگرچه برخی از سال ها آنها یکی از بهترین درصد حضور در لیگ را دارند، اما معمولاً در اطراف میانگین لیگ شناور هستند.

13. جاز

یوتا جاز یکی از بزرگترین طرفداران NBA نیست، اما آنها یکی از پر سر و صداترین هستند. این همیشه چیز خوبی نیست، زیرا آنها به داشتن بدترین هواداران در لیگ معروف هستند.

برای یک تیم با بازار کوچک، یوتا به خوبی صندلی‌ها را پر می‌کند و هواداران وفاداری دارد.

12. تریل بلیزر

پایگاه هواداران پورتلند تریل بلیزرز تقریباً به همان اندازه وفاداری خود را نشان می دهد که دامیان لیلارد در طول سال ها به آنها نشان داده است.

حضور معمولاً در نیمه بالای لیگ است و یکی از بهترین طرفداران NBA هنگامی که تیم برنده می شود.

11. موشک

اگرچه راکت‌ها با تگزاس‌ها و آستروس در منطقه هیوستون رقابت می‌کنند، اما راکت‌ها دارای طرفدارانی بهتر از حد متوسط ​​هستند.

حتی با وجود اینکه قیمت بلیت یکی از بالاترین قیمت‌های لیگ است، هیوستون در بیشتر شب‌ها در پر کردن سالن به خوبی عمل می‌کند.

10. نیکس

نیویورک نیکس همچنان با عدم موفقیت اخیر خود وفاداری هواداران خود را آزمایش می کند.

آنها یکی از طرفدارانی هستند که در مورد آن صحبت می شود اما بهترین طرفداران NBA را ندارند. برای مکانی مانند مدیسون اسکوئر گاردن، باید انتظار داشت که هر شب فروخته شود، اما اکثر شب ها اینطور نیست.

9. اسپرز

پایگاه هوادارانی که در دو دهه اخیر جشن های زیادی داشته است، پایگاه هواداران اسپرز یکی از بزرگترین تیم های لیگ به دلیل کوچک بودن یک تیم بازار است.

با این حال، خواهیم دید که اگر اسپرز در چند فصل آینده با مشکل مواجه شود، هواداران وفادار خواهند ماند یا خیر.

8. گرما

میامی هیت یکی از بالاترین درصد حضور در NBA در دهه گذشته را دارد و میانگین بیش از 100 درصد ظرفیت در اکثر فصول را دارد.

میامی همچنین یکی از بزرگترین فالوورهای شبکه های اجتماعی را دارد که شامل 4.9 میلیون دنبال کننده در توییتر است.

7. سلتیکس

سلتیکس تعدادی از بهترین هواداران NBA را دارد که چندین دهه از این تیم حمایت کرده اند.

موفقیت در دوران بیل راسل، لری برد و پیرس/آلن/گارنت منجر به حمایت مداوم از فرنچایز شد. زمانی که تیم خوب بازی می کند، حضور در بهترین حالت خود قرار دارد، اما بدون توجه به آن، معمولاً جزو 15 تیم برتر است.

6. رعد و برق

برای یک تیم بازار کوچک و با قیمت بلیط بیشتر از میانگین لیگ، اوکلاهاما سیتی هنوز هم تقریباً در هر فصل میانگین تعداد تماشاگران فروخته شده را دارد.

پایگاه هواداران فراتر از شهر است و یکی از بزرگترین دنبال کنندگان شبکه های اجتماعی در NBA است.

5. رپتورها

تورنتو رپتورز تعدادی از بهترین طرفداران NBA را دارد. در حالی که کل کشور آنها را تشویق می کند، ممکن است یکی از بزرگترین طرفداران NBA را نیز داشته باشند.

آنها بیشتر بازی ها را می فروشند حتی در حالی که یکی از گران ترین قیمت بلیط را دارند. تورنتو همچنین در چند سال اخیر در بین 10 محصول برتر فروش کالا قرار داشته است.

4. گاو نر

وقتی تیم عملکرد خوبی دارد، شیکاگو بولز یکی از پر سر و صداترین طرفداران NBA را دارد.

گاوها با تقریباً 17 میلیون دنبال کننده در فیس بوک، فالوورهای زیادی در رسانه های اجتماعی دارند و همچنین در فروش کالا، 10 نفر برتر هستند.

3. لیکرز

لیکرز ممکن است صبورترین هواداران را نداشته باشد، اما بیشترین تعداد هواداران را دارد.

لس آنجلس دارای بیشترین فالوور در شبکه های اجتماعی است، در فروش کالا پیشتاز است و گران ترین قیمت بلیط را در لیگ دارد.

2. رزمندگان

گلدن استیت وریرز از سال 2013 هر سال حداقل 100 درصد حضور داشته است در حالی که میانگین قیمت بلیط آن بیش از 400 دلار است.

جنگجویان علاوه بر داشتن دومین فالوور بزرگ در رسانه های اجتماعی، هر ساله به طور مداوم در بین 10 برتر فروش کالا قرار می گیرند.

1. ماوریکس

تیمی که بهترین طرفداران NBA را دارد دالاس ماوریکس است. دالاس از سال 2009 تاکنون 10 بار فصل شماره یک را از نظر درصد تماشاگران به پایان رسانده است که با اختلاف بیشتر از هر تیمی در آن دوره است.

به نظر می رسد مهم نیست که تیم خوب است یا بد، زیرا عرصه در هر صورت فروخته شده است. وفاداری هواداران دلیل اصلی این است که ماوریکس بهترین طرفداران NBA را دارد.


طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : لینک های روزانه بوستون سلتیکس 2/19/22

لینک های روزانه بوستون سلتیکس 2/19/22

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

بوستون سلتیکس - فیلادلفیا ۷۶رز
Daniel Theis vs 76ers 2/15/22 | عکس توسط Jesse D. Garrabrant/NBAE از طریق Getty Images

همه اخبار سلتیکس که نیاز دارید در یک مکان مناسب.

گلوب دو بزرگ ترین دلیلی که سلتیکس باید در حال حاضر احساس خوبی داشته باشد

ارزیابی فهرست شکست ستاره‌های سلتیکس: بازیکنان اولیه و ذخیره‌های کلیدی

مانو جینوبیلی، قهرمان چهار دوره NBA، فهرست فینالیست های تالار مشاهیر بسکتبال را در اختیار دارد

هیچ چیز در کنفرانس شرق مشخص نیست

پس از معامله، وضعیت روانی بن سیمونز می تواند برنده بزرگ باشد

CelticsBlog Jayson Tatum در پادکست The Old Man & The Three با جی جی ردیک

منحنی یادگیری چشمگیر Ime Udoka برای بوستون سلتیکس

جیسون تاتوم در سیستم دفاعی جدید بوستون در حال پیشرفت است

ESPN NBA All-Star 2022 – جدول زمانی طرح‌های یکنواخت از شورت کوتاه تا گشاد دهه 90 تا آستین و موارد دیگر

NBC Sports Boston این آمار دیوانه کننده سلتیکس اهمیت سلامتی را در نزدیکی پلی آف NBA نشان می دهد

تماشا کنید: بهترین بازی های جیسون تاتوم در نیمه اول فصل 2021-2022 NBA

گرانت ویلیامز در حالی که از “دفتر گوشه” پیشرفت می کند، شایسته توجه 3 امتیازی است.

NESN جیسون تاتوم «نمی‌توانست تصور کنم» سلتیکس از او جدا شود، جیلن براون

نامزدهای خرید هاردوود هودینی 2 که بوستون سلتیکس باید از آنها دوری کند

بوستون سلتیکس: مارکوس اسمارت، دریک وایت قطعات تجاری بردلی بیل هستند

Chowder and Champions Boston Celtics: آیا مارکوس اسمارت برای این تیم ضروری شده است؟

CLNS Media/YouTube آیا سلتیکس می تواند رقیب واقعی شود؟ w/ کریس فورسبرگ | برنده شدن در نمایشنامه ها

چگونه توسعه Ime Udoka بر موفقیت سلتیکس تأثیر گذاشت

CBS Sports WATCH: دلونته وست، گارد سابق NBA، تنها دو سال پس از بی خانمان شدن برای Big 3 تمرین می کند.

اخبار ستاره های NBA: ریچارد جفرسون دیس وحشیانه کندریک پرکینز را رها کرد

WMTW مین سلتیکس سومین قهرمانی متوالی را به دست آورد

تام تیبودو: فقط یک «معجزه» سنگین می‌تواند نیکس را نجات دهد

چگونه انتقاد سلتیکس پوینت گارد باعث بحثی با جیسون تیتوم شد

آموزش MSN دلونته وست برای بازی در لیگ Big3

Sportsnaut Doc Rivers می‌گوید زمان گلزنی جوئل امبید، جیمز هاردن و فیلادلفیا ۷۶رز فرا رسیده است.

هیت نیشن جیسون تاتوم پس از اینکه میامی هیت بوستون سلتیکس را در حباب شکست داد، “پیاده شد” زیرا آنها “می توانستند” و “باید” آنها را شکست می دادند.

شوترهای مهاجم آزاد Hoops Habit 3 که بوستون سلتیکس باید امضا کنند

طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : Olympics 2022 — How we ended up with a Winter Games amid China’s human rights crisis

Olympics 2022 -- How we ended up with a Winter Games amid China's human rights crisis

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

THE WINTER OLYMPICS begins this week in Beijing, and that is a harder sentence to process than it might seem. For some, the first few words — the Winter Olympics begins — matter most. For others, the last few — in Beijing — hang heaviest.

For most of us, though, the feeling about this Olympics is something in the middle. Our love for sports and competition, passion and glory is deep and abiding … but is also not enough to completely divorce a spectacle from its surroundings.

So the conflict we all face right now is this: Can we be glad that the world’s best athletes are gathering to show their incredible skills on snow and ice? What if we know that to do that, those athletes have to go to an authoritarian country where, while they’re skating and skiing and sliding, there are — according to human rights groups and nations including the United States — brutal crimes against humanity actively happening not so far away?

Can we be grateful that during a scary and wearying pandemic, we will be able to watch and be inspired by amazing performers on a nightly basis? Can we? What if we remember that the show we’re captivated by is being put on by a nation which regularly censors free speech and where a woman effectively disappeared from public life after she alleged sexual assault against a former government official?

It is hard, this Olympics. It is hard. Chloe Kim. The Uyghurs. Mikaela Shiffrin. Peng Shuai. Shaun White. Xi Jinping. We can try to separate these things. We can try. But the truth is that, with this Olympics — maybe more than any Olympics we’ve ever had — nothing feels clear. Nothing feels easy. Nothing feels certain.

SOMETIMES IT HELPS to try to understand how a situation came to be. And strange as it might seem, the basic explanation for why a temperate city like Beijing — average snow days per year: 6 — is even hosting the Winter Olympics in the first place has a lot to do with Norwegian politics. And Yao Ming. And, of course, money.

Here is what happened: Six-and-a-half years ago, 85 members of the International Olympic Committee took part in a special vote held at the Kuala Lumpur Convention Center in Malaysia. The vote was to award hosting rights for the 2022 Winter Games, and on that day there were only two candidate cities left: Beijing and Almaty, then the capital of Kazakhstan, also an authoritarian nation.

As you might imagine, many voters weren’t especially happy with the choices, especially given what they thought they’d be voting on.

“Looking back, I don’t think anyone, including the Chinese themselves, thought of Beijing as a serious candidate at the start of all this,” said Stratos Safioleas, a longtime global sports consultant who has worked on multiple Olympic and World Cup bids. “No one did,” he continued. “Everyone was excited about the European possibilities. Nobody was thinking about China.”

Safioleas was talking about the initial interest in Oslo, the capital of Norway. People were thrilled about Oslo. There were other more-traditional venues bandied about in the years leading up to the bid being awarded, including Stockholm and Lviv, Ukraine, but Oslo was the one that always seemed most likely. Oslo would look good on TV. It had local fans who loved winter sports. It had a Winter Games history. In its own 14-point evaluations of the potential sites, the IOC gave Oslo the highest scores by far.

Only then, about six months before the final vote, Oslo backed out. In addition to financial concerns about actually staging the Games, Norwegian politicians (and their constituents) were put off by, among other things, the IOC’s alleged demands for perks during the Olympics. The IOC’s requirements included an audience with Norway’s king and a cocktail party for IOC executives with the Norwegian royal family (paid for by the Norwegian government) as well as “seasonal fruit and cakes” in members’ hotel rooms, mandatory smiles for all arriving IOC members from hotel employees, extended hours for hotel bars and service of only Coca-Cola products. The IOC also requested that local schools be canceled during the Games and residents be encouraged to go away on vacation.

“Norway is a rich country, but we don’t want to spend money on wrong things, like satisfying the crazy demands from IOC apparatchiks,” wrote Frithjof Jacobsen, chief political commentator for the newspaper VG. “These insane demands that they should be treated like the king of Saudi Arabia just won’t fly with the Norwegian public.”

Christophe Dubi, executive director of the Olympic Games, blamed the media for distorting the IOC’s requests and said Oslo’s withdrawal was based on “half-truths” and “factual inaccuracies.”

Whatever the circumstances, this much was sure: Oslo was gone. And with that reality clear, organizers of Almaty’s bid suddenly had renewed hope. After all, strange as an Olympics in Kazakhstan might seem on its face, the Almaty bid felt in that moment that it was the only candidate with something genuine to offer: an actual ski mountain, specifically, as well as some semblance of a winter sports culture.

Beijing didn’t really do winter. It was trying to become the first city to ever host both a Summer and Winter Games, but there were no quality ski slopes or sliding venues or interest, really, in any of those things among Chinese people. Almaty’s bid slogan — “Keeping it Real” — was a not-subtle-at-all shot at Beijing’s proposal to, essentially, stage the entire Games on artificial, not-especially-environmentally-sensitive man-made venues.

Almaty, its organizers argued, had actual from-the-sky snow. And a gorgeous ski jump venue. And a plan that called for very little travel between the various competition sites. When I visited Almaty a few months before the vote while reporting for The New York Times, organizers were downright bullish. I had a meeting with the mayor of Almaty in his ornate City Hall office, and when I asked if he really thought his city could win, he said (in one of my favorite quotes of all-time), “Once you say you are a mushroom, you might as well get into the soup.”

Almaty really tried to get into that soup. Safioleas, who consulted with Almaty’s bid, said there was sincere optimism among their group on the day of the vote in Kuala Lumpur, a genuine belief that this former Soviet republic could show the world it was possible for a developing nation to host one of the world’s biggest events.

But China — as it often is — was simply too big in every measure. Almaty talked about its snow and its small footprint for the Games; Beijing played up its $40 billion investment in the memorable 2008 Summer Olympics. Almaty pushed its status as a newcomer, a fresh face in the Olympic landscape; Beijing highlighted the massive revenues it produced in ’08 and the passion, organizers said, of its billion-plus citizens. Almaty’s main athlete ambassador was Denis Ten, a charming but largely unknown figure skater who was a surprise bronze medalist at the 2014 Games; Beijing turned to Yao Ming, one of the most famous athletes on Earth, and featured him in a comedic turn as a hockey goalie during a video portion of their final presentation to voters.

Beijing, essentially, positioned the Games as the greatest show on the planet and the voters’ job as simply to find the biggest and best and glitziest theater at which to stage it. You know our track record, they were saying. We made you plenty of money last time. Why would you go somewhere else?

David Wallechinsky, an Olympic historian who was at the convention center in Malaysia that day, told me he will always remember the coffee break in between the final presentations and the vote. Voters and observers kibbitzed in a sprawling hallway — Yao was there, towering over everyone and glad-handing executives — and one side of the hallway was a very long window that looked out on to the street.

Once the coffee break began and the hallway filled, Wallechinsky said, hundreds of Chinese suddenly appeared outside the window — as if on cue — and banded together, waving signs and cheering about the possibility of hosting the Winter Games right in front of the voters.

“They had the organizational skills to orchestrate something like that,” Wallechinsky said. “What other country would do something like that? What other country would want to?”

When the break ended, the voters returned to their room to cast their ballots. And it is worth remembering that many of those 85 voters were (and still are) sports federation leaders in their home countries. They are people who care, very much, about funding and growth and development of the sports they love — which, in many cases, may not be winter sports at all.

Even at the Olympics, athletics, at bottom, is a business. And most of the voters were businesspeople.

“Think about it: if you’re running a country’s swimming federation or badminton federation, is it better to be on the right side of things with Kazakhstan or China?” one former senior Olympic official told me. “Can Kazakhstan help you? Can they give you money and open markets?”

The official laughed. “Also, if you think voters didn’t think about whether they wanted to spend a month at a decent hotel in Almaty or a month at a five-star hotel in Beijing, you’re crazy, too,” he added. “These are people. That stuff matters. A lot.”

When the votes were counted that day in Malaysia, the result was not surprising: One voter abstained. Almaty received 40 votes. Beijing got 44.

WHEN JON TIBBS first started working with the Chinese Olympic committee on their bid for the 2008 Summer Olympics, one of the things that stood out to him was the Chinese officials’ willingness to engage on questions about human rights issues.

Tibbs, a Briton who has worked in international communications for decades, told me he was always candid in his conversations with the Chinese executives about what they needed to do to successfully convince the world they should be awarded an Olympics.

“They avoided what they did on previous bids, which was saying, ‘We’re not going to talk about politics,'” Tibbs said. “In 2008, they were prepared to say, ‘Look, human rights is a global issue. And we think using sports as a way to bring the world to China puts us in a better position to change the country from within.’ They chose their words carefully always, and there was a lot of scrutiny then and they knew that, but they also knew what they had to do.”

Tibbs, who did not work with China on the 2022 Games, gave a soft laugh. “This time seems to have been very different,” he said.

That has been a common observation in recent years among those in the global sports community. Where China once was more conciliatory (or at least made head fakes in that direction), as if dutifully tip-toeing into the grand salon of the Olympic movement, the sentiment around these 2022 Games has been decidedly colder. Beginning with the bottom-line messaging of their final bid presentation and continuing for the years since, the Chinese, clearly ever-more confident in their unshakable place in the larger world, have shown little interest in “changing from within.” Or changing at all.

“The past decade has, if anything, strengthened Chinese leaders’ view that economic reform is possible without liberalizing politics,” Rana Miller and Elsbeth Johnson, both professors and China experts, wrote in an essay about China’s rise for the Harvard Business Review. They continued, “The truth, then, is that China is not an authoritarian state seeking to become more liberal but an authoritarian state seeking to become more successful – politically as well as economically.”

In this, of course, China under President Xi Jinping is not alone. As one global sports executive said to me recently, “Does anyone really believe the Chinese don’t read the papers?” And what he was saying, however antiquatedly, was that the Chinese have surely seen the steady stream of autocratic, regressive or institutionally corrupt governments that have successfully gained hosting rights and put on major sporting events over the past decade despite showing little regard for the concerns of the rest of the world.

Think about what we’ve seen or will see shortly: A Russia Olympics. A Russia World Cup. The Euros and World Track and Field championships in Azerbaijan. A Qatar World Cup. Championship golf in Saudi Arabia.

Proponents of the idea that the Olympics can be a force for good often point to Korea as the shining beacon — hosting the Seoul Games in 1988 is seen as a significant factor in South Korea’s adoption of parliamentary democracy — but it is also not lost on anyone that 1988 was more than 30 years ago now. Has Russia changed? Has Qatar? Is it possible, the thinking goes, that it’s time to stop pointing to something that happened during the Ronald Reagan presidency as emblematic of what might happen today?

Shortly after Beijing won the 2022 bid, Gian Franco Kasper, then the head of the International Skiing Federation and an honorary IOC member, told a Swiss newspaper that the choice of Beijing made perfect sense. “Dictators can organize events such as this without asking the people’s permission,” Kasper said. “For us, everything is easier in dictatorships.”

Kasper’s language was startling, to be sure, and he later tried to walk back his words, putting out a statement saying his comments were “not meant to be taken literally.” But many in the Olympic community felt he had done little more than saying out loud the part everyone else had been whispering.

Increasingly, countries such as China (and Russia and Qatar) have found the IOC, FIFA and other global sports entities to be ideal partners. Where other countries might balk at the financial considerations of putting on these events or be put off by the demands of the organization’s executives, autocrats have little hesitation because there are no constituents to appease or public funding to consider. And while a popular train of thought is that nations like China want to host events such as the Olympics to normalize or ingratiate themselves among the more progressive countries of the world, the truth is that, in today’s world, such theory may be becoming outdated. Now it seems the audience that matters most is actually internal.

“It has very little to do with them wanting to ‘fit in’ with the rest of the world,” Wallechinsky said. “This is about the Chinese government being able to say to their citizens, ‘Look what we have done. Look what we have brought you. Look what China has accomplished.’ It’s propaganda to them. It’s Olympic propaganda.”

That is why, Wallechinsky says, the Chinese have shown no deference to the increasing scrutiny on their treatment of the Uyghurs, a mostly Muslim group of 12 million or so in Xinjiang province that, according to human rights groups and nations including the United States, are being subjected to such measures as internment in prison camps, torture, systemic sexual abuse, family separation, mass surveillance and forced sterilization. The United States is among a growing list of countries who label the situation as a genocide. China has denied the accusations as lies.

That is why, too, there was little fallout after Peng Shuai, a Chinese Olympic tennis player, accused a former government official of sexual assault and then largely vanished from public life before reappearing weeks later and recanting her story. The situation, which China critics said was very much in line with how that government stifles unwelcome charges against its leaders, was hardly what one would expect from any other country — especially in the post-#MeToo era — that is concerned with its image.

Rather, it felt more like the actions of a government which knows there is little reason to do anything differently. A government that knows the IOC — much like many companies and many people around the world — has come to rely on China to deliver, whatever the personal cost. As if to show the point, IOC President Thomas Bach participated in multiple video calls with Peng, drawing criticism that the IOC is aiding China’s communications on the matter.

When pressed, the IOC continues to fall back on the notion that they are not a political organization and have no responsibility for anything outside the scope of their competitions.

“We have no ability to go into a country and tell them what to do,” John Coates, an IOC vice president, said at a press conference in October. “All we can do is award the Olympics to a country, under conditions set out in a host contract . . . and then ensure they are followed.”

As for human rights concerns specifically, Coates said that the IOC’s responsibility is simply “to ensure that there are no human rights abuses in respect of the conduct of the Games within the national Olympic committees or within the Olympic movement.”

But this, of course, is exactly the sentiment largely parroted by the hosting nations themselves, defiantly demanding that everyone simply focus on the athletes and pay no attention to anything else. In fact, Yang Shu, deputy director general of the Beijing organizing committee’s international relations department, even invoked the revered “Olympic spirit” in a recent briefing by the Chinese Embassy in which he openly threatened athletes who spoke out against China while at the Olympics.

“Any behavior or speeches that are against the Olympic spirit, especially against Chinese laws and regulations, are also subject to certain punishment,” Yang said, adding that those punishments could include ejection from the Olympics and even arrest.

Again, the unvarnished ease with which the Chinese delivered such a threat was jarring to many, even if — by now — it probably shouldn’t be.

“I think most of us hoped that after the 2008 Olympics, there really would be a different feel to China, that they would have been inspired to change,” said Angela Schneider, a former Canadian Olympian who is now a professor and leading expert on ethics in global sports. “That was always one of the arguments about why it made sense to go forward with China.”

Schneider sighed. “And yet I think,” she continued, “that it’s fair to say that things have actually gone backward in that regard.”

BEFORE SCHNEIDER MOVED into academia, she won a silver medal in rowing at the 1984 Los Angeles Olympics. And at that Games, there were no athletes competing from the Soviet Union or more than a dozen other countries who chose to boycott in retaliation for the United States’s boycott of the 1980 Olympics in Moscow.

Schneider told me she has always felt that her own medal has “an asterisk” because of the missing athletes, and thus says she is particularly sensitive to the notion of athletes using their participation as an activist’s cudgel.

“It’s not especially effective and the athletes end up paying a price for nothing,” she said, adding that if the U.S. had boycotted the 1936 Olympics in Berlin as many suggested in protest of Hitler’s Nazi party, “Jesse Owens never would have happened. And how would not being there have made a bigger impact than that?”

The question, then, is what should athletes do? What should any of us do if we love sports, love competition and love the notion of the Olympics but have trouble with a movement that embraces leaders and countries with such serious problems?

It is a universal question. Already, we have seen Olympic sponsors playing down their connection to this Games, with The Wall Street Journal noting that several big brands — including Coca-Cola and Procter & Gamble — did not launch their typical pre-Olympics advertising blitz ahead of Beijing, seemingly in an attempt to lessen their association with China.

And even members of Congress are raising concerns, with Republicans recently sending a letter to NBC Universal executives questioning how the network plans to cover the Olympics without ignoring the human rights abuses taking place. (NBC said it plans to include two China news analysts as part of its daily coverage.)

Diplomatic boycotts, like the ones the U.S. and other countries are instituting for this Games, are appropriate, Schneider said, because they put a blanket responsibility on politicians — who are presumably charged with taking on larger issues — as opposed to asking athletes, the vast majority of whom will only compete in a single Olympics, to forego their sporting dreams for something completely unrelated to competition.

But that does not mean that athletes shouldn’t use their spotlights, Schneider says. Human rights, for example, are mentioned within the four different fundamental principles of the Olympic Charter, and “I think Olympians do have a responsibility to some degree,” Schneider said, “because of that charter. Because of that oath. … It doesn’t mean its compulsory. But it means you should speak when you can.”

That last part — when you can — remains the trickiest. During a seminar hosted by Human Rights Watch in mid-January, several speakers suggested that Olympic athletes could be in danger if they speak out while in Beijing, due to the murkiness of Chinese laws related to protests as well as a lack of support for athlete speech from the IOC. “There’s really not much protection that we believe is going to be afforded to athletes,” Rob Koehler, the director general of the Global Athlete group, said at one point during the virtual panel, adding that his group’s recommendation is for athletes to compete and then make whatever statements they want to make once they have left China.

The Chinese reaction to Peng’s allegations should be seen as a cautionary tale, added Yaqiu Wang, a China researcher for Human Rights Watch. “Chinese laws are very vague on the crimes that can be used to prosecute people’s free speech,” she said. “There are all kinds of crimes that can be levelled at peaceful, critical comments. And in China the conviction rate is 99%.”

Because of that, there have been few examples of athletes who will compete in Beijing coming anywhere close to saying anything remotely critical of China in the run-up to the Games. Noah Hoffman, a former Olympic cross-country skier for the United States, said during the seminar that he knows U.S. officials are discouraging athletes from speaking up because of concern over potential consequences, and “that makes me upset,” he said, because athletes have such an important voice. Yet even saying that, Hoffman continued, his own advice would be for athletes to speak “when they get back” because it is, in this moment, clearly safer.

If that notion — that an athlete should self-censor because they literally fear for their own safety — feels unsettling, it is just one of many such realities at these Olympics. And for those of us who want to revel in the international wonder of the Games, it is just another reminder that these Games are so different in so many ways.

Many broadcasters, including NBC, are not sending announcers to Beijing, citing concerns about China’s COVID protocols — a stance taken by many other media outlets who would normally provide robust coverage of the Olympics. (ESPN originally had plans to cover the games with numerous staffers on-site in China but recently pulled back and will cover the Olympics remotely.)

The list of issues stretches on: Public health policies and testing. Air quality. Security worries related to the amount of information China is requiring anyone who enters the country to disclose electronically, which has prompted many countries to suggest athletes bring “burner” phones instead of their personal devices because of suspected privacy breaches. Then, as everyone knew from the moment Beijing won the bid, there is also the artificial quality to it all, the knowledge that the mirage of a “traditional winter” in the Chinese mountains will, quite literally, stop right at the television camera frame’s edge.

Within the Olympic world, there is hope that things will get better in future years. The Olympics will go to places like Paris and Los Angeles and Milan, Italy, for upcoming Games, and the IOC has made human rights a central part of its requirements for awarding bids going forward — though, given the IOC’s track record, deserved skepticism about the enforcement of that still remains.

The question of what to do with China, however, is going nowhere for anyone anytime soon, including the IOC. And for the next three weeks, it will be squarely in front of everyone.

While most of the time, IOC and federation officials adore the actual Games and the opportunity to bask in the glow of glittering competition, with Beijing there is an element for some of simply grinding through.

When I asked one former Olympic official if he’d heard from his brethren that they were excited for the Games to begin, he chuckled. And then he sighed.

“Yes,” he said. “But mostly because I think there’s a decent number who just wish this whole thing would be over.”

طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : نواک جوکوویچ برای ماندن در استرالیا در دادگاه پیروز شد، نیک کیرگیوس و اش بارتی از تورنمنت بین المللی سیدنی خارج شدند.

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

پس از کسب عنوان های یک نفره و دونفره در مسابقات بین المللی آدلاید، اش بارتی رتبه اول به این نتیجه رسیده است که قبل از مسابقات اوپن استرالیا نیازی به فعالیت بیشتری در مسابقات ندارد.

بارتی امروز اعلام کرد که مستقیماً از آدلاید به پارک ملبورن سفر خواهد کرد و از مسابقات کلاسیک تنیس سیدنی صرف نظر خواهد کرد.

از نظر جغرافیایی، این منطقی است – رسیدن مستقیم از آدلاید به ملبورن بسیار ساده تر است. اما از نقطه نظر شغلی، داشتن یک هفته استراحت برای تنظیم دقیق قبل از اولین تورنمنت گرند اسلم سال مهمتر است.

بارتی گفت: “این یک هفته فوق العاده بود. ما توانستیم مسابقات زیادی را در یک نفره و دونفره انجام دهیم.” ما زمان زیادی در دادگاه داشتیم که بسیار عالی است.»

بعداً امروز، نیک کیرگیوس نیز پس از ابتلا به ویروس کرونا از تورنمنت سیدنی انصراف داد و او را برای مسابقات آزاد استرالیا که از دوشنبه آینده آغاز می‌شود، زیر سوال برد.

کیرگیوس در اینستاگرام خود نوشت: “من فقط می خواهم با همه باز و شفاف باشم، دلیل اینکه مجبور شدم از سیدنی کنار بکشم این است که آزمایش کووید من مثبت شده است.” من در حال حاضر بدون هیچ علامتی احساس سلامتی می کنم.

قهرمان دو دوره ویمبلدون، پترا کویتووا، آرانتکسا روس را با نتایج 3-6، 7-6 (4)، 7-5 در تورنمنت سیدنی شکست داد.

در مسابقات بین المللی آدلاید 2، الکساندار ووکیچ، بازیکن مقدماتی استرالیا، الکساندر بوبلیک، نفر ششم را با نتایج 7-6 (5)، 6-2 شکست داد.

بارتی 25 ساله دو قهرمانی در گرند اسلم انفرادی دارد – اوپن فرانسه 2019 و ویمبلدون سال گذشته – اما او به شدت می‌خواهد یک قهرمانی بزرگ را در زمین خود کسب کند.

هیچ زن استرالیایی پس از کریس اونیل در سال 1978 موفق به کسب این عنوان نشده است. این یک خشکسالی 44 ساله است و بارتی همیشه درباره آن می شنود.

بهترین بازی او در ملبورن پارک در سال 2020 بود، زمانی که در نیمه نهایی به قهرمان نهایی سوفیا کنین باخت. او سال گذشته به مرحله یک چهارم نهایی رسید.

دیروز، بارتی برای دومین بار در سه سال گذشته، با نتایج 6-3، 6-2 مقابل النا ریباکینا، عنوان آدلاید بین المللی را به دست آورد. او با هم تیمی خود در جام بیلی ژان کینگ، استورم سندرز، دوبل را برد.

این اولین تورنمنت بارتی پس از باخت در دور سوم در US Open در سپتامبر به شلبی راجرز آمریکایی بود. اما او در آدلاید به سختی زنگ زده به نظر می رسید و کوکو گاوف، کنین و برنده اوپن فرانسه در سال 2020 ایگا سویاتک را در مسیر رسیدن به عنوان قهرمانی شکست داد.

بارتی که از آغاز سال 2019 در تور بانوان یک برنده پرکار بوده است و در 11 تورنمنت از 32 تورنمنت شرکت کرده است، گفت: “من احساس خوبی دارم تا قبل از مسابقات آزاد استرالیا.”

این هفته مسابقات مشترک ATP-WTA در آدلاید و سیدنی پیش از مسابقات آزاد استرالیا برگزار می شود.

دیروز شش تورنمنت قطعی شد که کانادا برنده مسابقات تیمی ATP Cup در فینال مقابل اسپانیا شد.

در جاهای دیگر، رافائل نادال برتر، ماکسیم کرسی آمریکایی را با نتایج 7-6 (6)، 6-3 در ملبورن شکست داد و آماندا انیسیموا دیگر آمریکایی، آلیاکساندرا ساسنویچ از بلاروس را با نتایج 7-5، 1-6، 6-4 شکست داد و او را برد. عنوان دوم WTA

سیمونا هالپ، نفر دوم، ورونیکا کودرمتووا را 6-2، 6-3 شکست داد و قهرمان مسابقات WTA 500 در ملبورن شد. در فینال بین المللی آدلاید مردان، گائل مونفیس با نتایج 6-4 و 6-4 کارن خاچانوف را شکست داد.

طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : انتخاب شات همچنان برای سلتیکس هزینه دارد

انتخاب شات همچنان برای سلتیکس هزینه دارد

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

جایی در این تیم بوستون سلتیکس، یک مدعی پلی آف وجود دارد که می خواهد به سطح بیاید. استعداد وجود دارد، و فهرست پر از تجربه است، اما بنا به دلایلی، ما همچنان شاهد پسرفت پس از فلش های پیشرفت هستیم. صادقانه بگویم، این تیم یادآور اجرای NBA از “من، خودم و ایرنه” است، زیرا ما به ندرت یک تیم را برای دو بازی متوالی می بینیم.

این همان تیم سلتیکس است که در شب سال نو فونیکس سانز را تراشید، سپس مجبور شد در وقت اضافه مقابل یک تیم اورلاندو مجیک که تعدادی از بهترین بازیکنانش را از دست داده بود، بازی کند. پیگیری آن با باخت مقابل سن آنتونیو اسپرز به همان اندازه که گیج کننده است، خسته کننده است. تا کی دیگر می توانیم سقوط نکردن تیرها را سرزنش کنیم؟

مطمئناً، بازی‌هایی وجود داشته که در آن سقوط نکرده‌اند، و شما می‌توانید با آن‌ها زندگی کنید، زیرا هر تیمی چنین شب‌هایی دارد. اما زمانی که به نیمه های فصل نزدیک می شوید، و همان ضربات کماکان به پایان می رسند، وقت آن است که به طرح بازی تهاجمی بپردازیم، چیزی که در اینجا قرار است انجام دهیم، با تمرکز ویژه بر تلاش ها برای لبه، و در برد میانی کوتاه (بین 4 تا 14 فوت).

حمله به رینگ

سلتیکس در مقابل اسپرز 57.1 درصد در رینگ شلیک کرد که 10.5 درصد کمتر از میانگین فصل آنها بود. بخشی از این کشمکش‌ها به خاطر نحوه نگهبانی تیمش از جام توسط گرگ پوپوویچ است که اسپرز در رده چهارم NBA برای دفاع از حاشیه قرار دارد.

اما سلتیکس دو ستاره آل استار دارد که قرار است تمام کننده‌های نخبه باشند، همراه با یک قهرمان حاشیه‌ای که به سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از بهترین‌های لیگ در این نقش است. بنابراین، تاکید بر حرکت‌های مستقیم به سمت سبد، مانند عدم وجود مهر و موم یا صفحه‌های متقاطع در اطراف رنگ، انتخابی عجیب بود.

این بازی مانند این است که سلتیکس دلتنگ دنیل تیس است که با توجه به چرخش مرد بزرگ فعلی آنها، گفتن آن دیوانه کننده است. او یکی از بهترین مهر و موم های رنگ بازی است. با این حال، یک پیک اند رول ساده، جیسون تیتوم را مجبور می‌کند وارد یک درایو به شدت بحث‌برانگیز شود که منجر به تلاشی دشوار برای پایان دادن به آن می‌شود. اگر آل هورفورد مرد خود را بعد از چرخش به لبه مهر و موم کرده بود، یکی از بازیکنان دفاعی را که تاتوم باید با آن دست و پنجه نرم کند، حذف می کرد.

همین را می‌توان گفت اگر جیلن براون به عمق گوشه منتقل می‌شد یا به سمت شکاف بلند می‌شد، دژونت موری مجبور می‌شد با مردش بماند و حفاری را حذف کند (پرش لحظه‌ای به سمت نگهدارنده توپ، به امید مجبور کردن توپ برداشت یا پاس).

“من فکر می کنم که داشتن هویت و سبک بازی مهم است. ما می‌خواهیم سبدهای آسانی داشته باشیم، نه سبدهای سخت. برخی از اقداماتی که انجام داده‌ایم، چیزهایی که انجام داده‌ایم، باید روی آن‌ها تاکید کنیم و بازی را آسان‌تر کنیم، نه سخت‌تر.

گاهی اوقات می‌توانیم زیاد بایستیم و تماشا کنیم، و گاهی اوقات می‌توانیم حرکت کنیم، برش دهیم و سبدهای راحت‌تری را در طول مسیر به دست آوریم. سن آنتونیو کار خوبی برای محافظت و محافظت از رینگ انجام داد، اما ما باید به جای ایستادن و تماشا کردن، با برش و حرکات خارج از توپ به آنها فشار بیاوریم.” لبه

بخش ناامید کننده این است که وقتی سلتیک ها به عنوان یک واحد کار می کنند و در حمله خود جریان می یابند، فرصت های باکیفیتی ایجاد می کنند که مرتباً به امتیاز تبدیل می شوند. این به این معنا نیست که آنها قادر به بازی در سطح کارآمد نیستند، اما مطمئناً برای حفظ آن سطح تلاش می کنند. بازی بالا یکی دیگر از پیک اند رول های ساده بود، اما صفحه پشتی براون تضمین می کرد که رابرت ویلیامز مسیری بدون مانع به لبه دارد. مارکوس اسمارت، که اخیراً به شدت در حال حمله به رنگ بوده است، اطمینان حاصل کرد که دفاع قبل از شلیک لوب روی او فرو می ریزد، و امتیازات آسان BOOM.

اگر صادق باشیم، بسیاری از مالکیت‌های پیک اند رول مقابل اسپرز به چیزهای خوبی منجر شد – چه جاش ریچاردسون که برای یک پاس آسان توسط دنیس شرودر یا آل هورفورد کوتاه شود. -غلت زدن به سمت خط پرتاب آزاد برای ایجاد چند فرصت ثانویه. اما دارایی‌هایی هم بودند که احساس می‌کردند اجباری به نظر می‌رسند، و به اندازه‌ی کافی در ساعت شوت باقی مانده بود تا برای موقعیت‌های بهتر شوت‌زنی کار کند.

حمله میان برد کوتاه

با توجه به Cleaning The Glass، منطقه میان برد کوتاه به عنوان هر جایی بین 4 تا 14 فوت از سبد تعریف شده است. من دوست دارم این منطقه خاص از زمین را به عنوان “محدوده شناور” به خاطر بسپارم، زیرا این یکی از برجسته‌ترین ضربات در آن منطقه خاص از زمین است.

طرفداران سلتیکس باید با حملات میان برد کوتاه آشنا باشند، با توجه به اینکه بوستون در رتبه دوازدهم NBA برای فرکانس تهاجمی در آن منطقه قرار دارد. پایین دست؟ سلتیکس از نظر تعداد دفعات گلزنی در این تلاش ها در رده بیست و چهارم لیگ قرار دارد.

با سبک بازی ایمه اودوکا، سرمربی که سعی در اجرای آن دارد، سلتیکس نیاز دارد که دفاع را در آن ناحیه از زمین صادقانه نگه دارد، و این به این معنی است که مایل به زدن ضرباتی هستند که ممکن است از نظر تحلیلی مورد پسند واقع شوند یا نباشند. مفهوم پشت این کار ساده است: اگر تیم‌ها از شما انتظار دارند که از مناطق خاصی شوت بزنید، آنها می‌چرخند یا سقوط می‌کنند و فرصت‌های بیشتری برای بیرون انداختن توپ را فراهم می‌کنند.

اما چه اتفاقی می‌افتد وقتی سلتیکس تصمیم می‌گیرد که این میانه‌های کوتاه در واقع بهترین شانس آنها برای موفقیت است؟ ما نتیجه را مقابل اسپرز دیدیم. دفاع حاشیه ای یاکوب پولتل همراه با طول سن آنتونیو باعث شد سلتیکس با 33 درصد از کل حملات خود، خروجی خود را از «محدوده شناور» افزایش دهد و آنها تنها 46.7 درصد در این تلاش ها شوت زدند.

حمله سلتیکس هرگز برای جشن گرفتن در آن ناحیه از زمین طراحی نشده بود. مطمئناً، پرسنل آنجا هستند، اما این که اودوکا و کادر مربیگری اش در حال طراحی بازی برای شناورهایی هستند که به شدت رقابت می کنند، مشکوک است. در عوض، زمانی که دفاع به کنترل کننده توپ متعهد می شود، کاترها باید در طول خط پایه آزاد شوند، یا تیراندازها روی بال بلند شوند یا در گوشه ها فرو روند.

البته همه چیز به کیفیت شوت و بازیکنی که شوت می کند برمی گردد. اگر تاتوم را روی آرنج یا اطراف آرنج باز دارید، مانند بازی زیر، پس می‌پذیرید که ظاهر خوبی دارد.

“من فکر می کنم ما فقط باید تشخیص دهیم که تیم ها چگونه از ما محافظت می کنند و هر بار که پایین می آیند، آنها را مجبور به پرداخت هزینه کنیم. این تیم به غیر از Poeltl خیلی جابجا می شد. می‌توانستیم چند مهر داشته باشیم، می‌توانستیم لغزش‌هایی داشته باشیم، فکر می‌کنم تعداد کمی گرفتیم اما کافی نیست. و ما واقعاً می‌توانستیم از آن مانند بازی فونیکس استفاده کنیم، امشب این کار را نکردیم. ما فقط باید به تیم بزرگ اعتماد کنیم، از آن خارج شویم، به نگهبانانمان بگوییم که از آن خارج شوند، از آن جدا شوند، نمایش داده شوند و سپس برگردیم و بازی کنیم.

برای تیمی که به وضوح حرکت توپ خود را افزایش داده است، تیم باید از حرکت بازیکن استقبال کند، زیرا آنها دو نیمه از یک سکه هستند. اسپرز با صبر و حوصله تهاجمی یک کلینیک ایجاد کرد، در حالی که حمله آنها به ندرت عجله یا اجبار بود، و علیرغم رشد موری به عنوان یک تمام کننده، تیم به جای بهترین بازیکن به دنبال بهترین ضربه است.

این درسی است که سلتیک ها هنوز در حال یادگیری هستند و باید به سرعت با آن سازگار شوند. از آنجا که تکیه به یک نمایه شات که مناسب پرسنل یا سیستم شما نیست، رویکردی ناقص است که می توان حدس زد با برنامه بازی مربی که وارد مسابقه می شود همخوانی ندارد.

افسوس، ما باخت دیگری را در تقویم رقم می زنیم و امیدواریم که تیم درس سخت دیگری آموخته باشد، زیرا اگر می خواهند یک واحد موفق باشند، نمی توانند به یافتن راه های جدید برای اشتباه کردن ادامه دهند.


طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : واکنش توییتر به اشتراک چلسی و لیورپول در کلاسیک لیگ برتر

90min

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

هر چند وقت یک‌بار یک سوپر یکشنبه لیگ برتر با هیاهوها روبرو می‌شود و دوز بسیار متمرکزی از درام، دسیسه و روایت را به ما ارائه می‌دهد.

چلسی 2-2 لیورپول یکی از این موقعیت ها بود.


طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : PAK vs WI, 1st T20I: رضوان و حیدر قدرت پاکستان را برای پیروزی بزرگ

PAK vs WI, 1st T20I: رضوان و حیدر قدرت پاکستان را برای پیروزی بزرگ

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

محمد رضوان 78 ران زد و محمد وسیم پرتاب کننده سریع 4-40 در حالی که پاکستان در اولین مسابقه بیست 20 روز دوشنبه با 63 ران از هند غربی تهی شده شکست خورد.

رضوان با یک ضربه استادانه دیگر که پس از اعزام به خفاش در 200 بر 6 پاکستان برجسته شد، آمار خود را در این سال به 1201 دوش در 27 تی20 رساند.

حیدرعلی در نیمه دوم اینینگ بازی را با 68 توپ از 39 توپ که دارای چهار شش و شش مرز بود، بازی کرد.

هند وست در 19 اور به 137 فولد زد و وسیم با بولینگ بازیکنان شگفت‌انگیز یورکی توانست بهترین چهره‌های دوران حرفه‌ای خود را به دست آورد و شاداب خان 3-17 را از آن خود کرد.

بخوانید: De Kock بخشی از سری تست هند را از دست می دهد

این بازدید کننده بدون چند متخصص T20 برای سری سه مسابقه ای در حال تور است و روز شنبه وقتی که شلدون کاترل، پرتاب کننده سریع و روستون چیس و کایل مایرز پس از مثبت شدن تست ویروس کرونا در کراچی، از این سری خارج شدند، ضربه بزرگی خورد.

وست هند اولین بازی خود را به دومینیک دریکز سریع‌السیر انجام داد که 1-43 بازی کرد و شمر بروکس بت‌باز که 5 بازی کرد.

پیش از این، رضوان، که 78 توپ از 52 توپ به دست آورد، و حیدر پس از اینکه بولرهای هند وست برای مدت کوتاهی در پاورپلی ضربتی به خوبی عمل کردند، در یک جایگاه 105 دونی و ویکت سوم ترکیب شدند.

بابر اعظم برای سومین اردک تاریخ خود از کار اخراج شد که او در کنار آکال حسین، بازوی چپ چرخان را کنار زد.

اما رضوان و حیدر به محض مشاهده اورهای حسین، به میل خود در برابر توپ گیران سریع گلزنی کردند و اودین اسمیت شب فراموشی را در استادیوم ملی با ارقام گران قیمت 1-56 پشت سر گذاشت.

اسمیت وقتی دو ضربه هوشمندانه در عمق انجام داد تا رضوان و حیدر را اخراج کند کمی دلداری می‌داد، اما محمد نواز با یک ضربه تاول‌آمیز از 10 توپ شکست‌ناپذیر 30 توپ پایانی عالی ارائه کرد.

همچنین بخوانید: هند میزبان افغانستان برای سه ODI در مارس 2022 خواهد بود

وسیم به لطف اهالی یورك، كوه نيكلاس پوران (18) را از پا درآورد و دوون توماس (2) را به دام انداخت و در آخرين بازی خود بازگشت تا دو دمدار را به خود اختصاص دهد.

شای هوپ، بت‌باز ابتدایی، با 31 گل برتری را به ثمر رساند، در حالی که اسمیت (24) و روماریو شپرد (21) پس از اینکه وست هند در اور چهاردهم به 88-7 سقوط کرد، حاشیه شکست را کاهش دادند.

دومین T20 در روز سه شنبه و پس از آن بازی نهایی در روز پنجشنبه برگزار می شود. این مجموعه با سه ODI – همچنین در کراچی – از شنبه دنبال خواهد شد.

طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : بوکس: مبارزه بعدی مارک ماگسایو بدون فشار خواهد بود

Mark Magsayo [photo from Mark Magnifico Magsayo Facebook Page]

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

299 بازدید کل

مدتی طول کشید اما مارک «مگنفیکو» مگسایو آه بزرگی از آسودگی کشید. پس از بازنشستگی نابهنگام خوزه هارو، بوکسور شکست ناپذیر فیلیپینی بالاخره حریف جدیدی در ریگوبرتو هرموسیلو پیدا کرد.

ماگسایو در مصاحبه ای اختصاصی گفت: “مالاکینگ گینهاوا پو کاسی آماده نیست و تیم کو”.

هر دو پاگ در رویداد اصلی FS1 PBC Fight Night در 4 اکتبر (5 اکتبر در مانیل) در مایکروسافت تئاتر در لس آنجلس به مصاف هم خواهند رفت.

مارک ماگسایو [photo from Mark Magnifico Magsayo Facebook Page]
مارک ماگسایو [photo from Mark Magnifico Magsayo Facebook Page]

غرور بوهول برای گرفتن حلقه و کسب اولین پیروزی خود تحت تبلیغات MP بسیار کم است. او با بوکسور 28 ساله اهل گوادالاخارا، جالیسکو، مکزیک که رکورد 1-2-1 را در اختیار دارد، روبرو می شود که هشت مورد از ناک اوت به دست آمده است.

همچنین، هرموسیلو دو باخت بوکس را پشت سر می گذارد. او در 5 می 2019 با تصمیم تقسیم به مانی روبلز III باخت و مجدداً در 23 نوامبر 2019 با تصمیم اتفاق آرا در هر Boxrec به ویکتور اسلاوینسکی باخت. آخرین طعم پیروزی او برابر ارنستو گوئررو در 6 ژوئیه 2018 از طریق KO بود.

اگرچه او مدت زیادی است که تمرین می کند، اما مگسایو احساس می کند که هنوز هم بین او و هرموسیلو شانس وجود دارد.

«سا تینگین کو، پارههو لنگ کاسی ناگ تربیت دین کالابان ناتین. ماس گوستو کو لنگ آنگ پانالو کاسی ماتاگال کو نا ایتونگ هینی هینتای.

مگسایو اضافه کرد که این پروموتر او بود که حریفش را انتخاب کرد و او قبلا حریف خود را در عمل دیده است.

«نپانود کو دین انگ لبان نیا. Magaling Siya at pasok ng pasok. هیجان زده ako dahil magandang laban ito. ماگسایو با کنایه گفت: گاگاوین کو ang lahat ng makakaya ko para makapgabigay ng magandang laban.

بیش از یک سال از ورود این بازیکن 25 ساله به رینگ می گذرد. در 29 آگوست 2019 بود که او با پانیا اوتوک از تایلند روبرو شد و با تصمیم متفق القول عنوان قهرمانی وزن پر WBC-ABC را به دست آورد.


طوفان بت
toofanbet

[ad_2]

سایت طوفان بت : تماس کاپیتانی استیو اسمیت نظرات را از هم جدا می کند، استیو هارمیسون، مارک تیلور در نظر می گیرند

[ad_1]
سایت طوفان بت
سایت toofan bet

بحث در مورد اینکه آیا استیو اسمیت باید به عنوان سردار آزمون استرالیا انتخاب می شد یا خیر همچنان ادامه دارد و یکی از ستاره های سابق تیم ملی انگلیس مدعی شد استرالیا این تصمیم را اشتباه گرفته است.

در حالی که اسمیت به یک نقش رهبری رسمی بازگشت که به عنوان معاون کاپیتان جدید پت کامینز نامگذاری شد، استیو هارمیسون سریع السیر سابق انگلیس گفت که اسمیت باید کاپیتان باشد.

او گفت: «فکر نمی‌کنم اینجا استرالیای قدیم باشد… این یک تماس بزرگ است مجموعه کریکت پادکست

بیشتر بخوانید: کارت امتیازی داوران تقریباً عنوان تاریخی را از جورج کامبوسوس سلب می کند

“فکر می‌کنم انگلیس با کامینز خوشحال‌تر از استیو اسمیت خواهد بود. برای من، اگر شما فشار زیادی روی پت در خاکستر وارد کنید، می‌توان تفاوت را ثابت کرد، زیرا هر دو واحد ضربه‌زنی ضعیف هستند و می‌توان آنها را به دست آورد.

“به نظر من این تصمیم یک قمار بزرگ برای استرالیا است. اگر هیچ کس دیگری نباشد، خوب است. من استرالیایی نیستم، اما فکر می کنم اگر شما یک رهبر طبیعی در آنجا داشتید که قبلاً این کار را انجام داده است، باید با او همراه شوید. .

“اگر استرالیایی بودم، مشکلی با بازگشت استیو اسمیت نداشتم.”

در حالی که هارمیسون از طرفداران اسمیت است، دیگران آنطور که خود اسمیت پیش‌بینی کرده بود، با کاپیتان سابق استرالیایی، یان چاپل، در ارزیابی خود بسیار تحسین برانگیز نبوده‌اند.

با این حال، اسمیت یک کاپیتان سابق دیگر را در گوشه خود دارد و مارک تیلور او را معاون عالی برای اولین بار کاپیتان در کامینز می خواند.

“[Cummins] کار متفاوتی با آنچه دیده ایم انجام خواهد داد [from old captains]تیلور در رادیو Wide World of Sports 2GB گفت.

“از آنجایی که او یک توپ انداز سریع است و از آنجایی که از او خواسته می شود که بچه ها را هول کند و پف کند و بچه ها را به زمین بزند و طلسم های طولانی بنویسد و گاهی اوقات واقعاً کمرش را خم کند، در بین آن اوورها به کمک نیاز دارد تا میدان را به درستی انجام دهد. ، برای اینکه بولرها به درستی کار کنند، تا مطمئن شود که چیزهای دیگر از بین نمی روند در حالی که او در تلاش برای گرفتن ویکت است.

“او به یک معاون بسیار خوب نیاز دارد، و من فکر می کنم فرد مناسب استیو اسمیت است. جالب بود که پت خیلی سریع او را به عنوان معاون خود در کنفرانس مطبوعاتی خود انتخاب کرد.

بیشتر بخوانید: شوکر داور پس از اینکه خمیر NZ زمان زیادی برای به چالش کشیدن طول می کشد، باقی می ماند

بیشتر بخوانید: فرانک ویلیامز، بنیانگذار تیم فرمول یک ویلیامز، در ۷۹ سالگی درگذشت

او می‌داند که به او نیاز خواهد داشت و می‌داند که استیو اسمیت این تجربه را دارد… و او به کسی نیاز دارد که در آن لحظات واقعاً سخت به او تکیه کند.

به خصوص وقتی نوبت به ناتان لیون می‌رسد، فکر می‌کنم این زمان گویاترین زمان خواهد بود. استیو اسمیت اکنون کاپیتان ناتان لیون است و بدیهی است که با بازی با ناتان لیون بزرگ شده است، این تجربه بسیار ارزشمند خواهد بود.

برای دریافت روزانه بهترین اخبار فوری و محتوای اختصاصی Wide World of Sports، با کلیک کردن اینجا در خبرنامه ما مشترک شوید!

طوفان بت
toofanbet

[ad_2]