وقتی سال به سال به طور فزایندهای بحث میشود که چقدر غیرعاقلانه است که یک درافت دور اول NFL را برای برگشت به عقب صرف کنیم، ما بهعنوان مدیران فوتبال فانتزی گاهی اوقات ترس غیرمنطقی از صرف چنین انتخاب عالی برای یک تازهکار در درافتهای خودمان ایجاد میکنیم. .
اما زمانی که استعدادی مانند بیژن رابینسون به وجود میآید، ما فقط باید آن را کنار بگذاریم.
شاید متوجه شده باشید که ما رابینسون را به عنوان یک انتخاب واضح فوتبال فانتزی دور اول رتبه بندی کرده ایم. این یک ارزش گذاری سخاوتمندانه است، اما با توجه به مجموعه مهارت های چشمگیر، نقش آینده نگر و موقعیت او به عنوان برگزیده شماره 8 کلی از پیش نویس امسال، اولین موردی نیست که در پنج سال گذشته و تنها برای هشتمین بار انتخاب شده است. در 15 درفت گذشته که یک بازیکن دونده در میان 10 بازیکن برتر درفت NFL انتخاب شده بود.
رابینسون یکی از کاملترین پکیجهایی را به ارمغان میآورد که هر تازهکاری که در حال بازگشت در زمان شروع NFL بوده است. در سه فصل برای تگزاس لانگهورنز، او در مجموع 4215 یارد از اسکریمیج و 41 تاچ داون، میانگین 6.3 یارد در هر راش را به دست آورد. Pro Football Focus رکورد تک فصل 104 تکل از دست رفته اجباری در سال 2022 را به او نسبت داد. رابینسون همه اینها را دارد: اندازه، سرعت، چابکی، مهارت های عالی در بازی دریافتی و او در انجام برش های سریع در دویدن فوق العاده است. آتلانتا فالکونز او را با این نیت روشن انتخاب کرد که بدون توجه به حضور تایلر آلگایر، او را به عنوان بازیکن اصلی خود قرار دهد، از روز اول به عقب برمی گردد. شما چنین سرمایه گذاری پیش نویس انتخاب نمی کنید و سپس فرصت بازیکن را محدود نمی کنید.
حتی دلگرمکنندهتر، تاریخ از نامزدی فانتزی دور اول رابینسون حمایت میکند و کاملاً از احتمال تأثیرگذاری او در این سطح حمایت میکند.
در 10 فصل گذشته، هفت بازیکن دونده در دور اول درفت NFL و 35 انتخاب اول (و 15 بازیکن اول) به طور متوسط در درفت های فانتزی ESPN در طول فصل های تازه کار انتخاب شدند. این معیارها با دقت انتخاب شدند تا مسیر رابینسون برای ورود به سال 2023 را بازتاب دهند – مسیری که در مورد افراد بالقوه بسیار تبلیغ شده بود که توسط تیمی تهیه شده بود که بلافاصله به آنها فرصت رهبری میدان عقب را داد.
پنج نفر از این هفت بک دونده، مجموع امتیازات فانتزی را به دست آوردند که در جایگاه بالاتر از رتبه ADP آنها قرار گرفتند. این گروه به طور متوسط در بین دونده ها (به طور دقیق 9.4) نهم انتخاب شد و در امتیازات فانتزی به طور میانگین (9.7) دهم شد. سه نفر از آنها، ساکون بارکلی (385.8) در سال 2018، ازکیل الیوت (325.4) در سال 2016 و نجی هریس (300.7) در سال 2021، از آستانه 300 امتیازی فراتر رفتند، آستانه ای که تنها 14 نفر تازه کار به آن رسیده اند و در تاریخ دونده هستند. به طور کلی معیاری برای وضعیت موقعیت “نخبگان” در نظر گرفته می شود. علاوه بر این، چهار نفر از این شش تازهکار در مجموع بیش از 300 لمس را به عنوان تازهکار انجام دادند، با میانگین 296.7 گروه، که بیشتر از وضعیت پیشرو بودن آنها حمایت میکند.
اینم گروه کامل:
بارکلی و الیوت به طور مشابه انتخاب های دور اول اعلام شده بودند و هر کدام در درفت NFL در رده ششم قرار گرفتند و هر دو به عنوان نقاط مقایسه ایده آل برای رابینسون عمل می کنند. بارکلی، در واقع، ممکن است یک کامپوزیت ایدهآل، به ویژه از نظر توانایی دریافت، باشد، و مهم است که اشاره کنیم که برخی از پیشاهنگان رابینسون را در زمان انتخاب خود یا به عنوان یک چشمانداز حتی بهتر از آنها مورد استقبال قرار دادند.
مدیران فانتزی ممکن است پس از شنیدن نام بارکلی به عنوان نقطه مرجع برای سرمایه گذاری روی رابینسون مردد باشند و در عوض مشکلات مصدومیت او در سال 2019-2021 را یادآوری کنند، اما باید تاکید کرد که بارکلی به عنوان یک تازه کار چقدر خارق العاده بود. بارکلی تنها 6.4 امتیاز فانتزی PPR را به پایان رساند که کمتر از رکورد تازه کار اریک دیکرسون بود و 385.8 امتیاز او از آن فصل در رتبه نوزدهم در بین دونده های تاریخ قرار گرفت. او 352 لمس را انجام داد، تعدادی رابینسون مطمئناً می توانست به آن برسد، و او این کار را برای تیم 5-11 نیویورک جاینتز انجام داد که الی منینگ در آخرین فصل کامل خود به عنوان شروع کننده بازی می کرد. حمله کمتر از حد متوسط غولها در آن فصل مانعی برای دورنمای فانتزی بارکلی نشد، همانطور که حمله فالکونز 2023 نباید مانعی برای رابینسون باشد.
Clyde Edwards-Helaire قابل توجه ترین ناامیدی در این لیست است. او شروع خوبی داشت و 19.8 امتیاز PPR در هفته 1 2020 به دست آورد و در بین تیم های RB یازدهمین امتیاز در هفته 6 بود، اما پس از آن سرد شد. فصل او پس از 13 بازی به دلیل آسیب دیدگی مفصل ران و مچ پا کوتاه شد. با این حال، از نقطه نظر پیشاهنگی، ادواردز-هلر آن گونه که رابینسون است، نبود، زیرا او اندازه رابینسون را نداشت و با سؤالاتی در مورد توانایی او در موقعیت های کوتاه یا خط دروازه مواجه بود.
جاش جاکوبز به سختی آنقدر ناامید بود که با یک نگاه سریع به نمودار به نظر می رسید. مصدومیت کتف فصل تازه کار او را سه بازی کوتاه کرد، اما در 15 هفته آن فصل، او دوازدهمین امتیاز فانتزی در میان دونده ها بود، درست با سرعتی که سودآور بود. جیکوبز همچنین وارد NFL شد، نه به اندازه رابینسون مورد توجه قرار گرفت، و نه در اوایل رابینسون در فانتزی پیش نویس شد.
در واقع، رابینسون ممکن است توسط هر تازهکاری در این قرن به سمت بالاترین ADP پیش برود و در مجموع، بارکلی و ازکیل الیوت را شکست دهد. انتخاب او در بین پنج انتخاب برتر تصور پوچ نیست، با توجه به اینکه نام های دیگر از درون آن گروه شامل یک جفت بازیکن با سابقه مصدومیت (کریستین مک کافری و بارکلی) و یک بازیکن ناامیدکننده و آسیب دیده در سال 2022 (جاناتان) است. تیلور). در دورانی که اکثر دویدن دور اول با خطراتی همراه است، رابینسون به عنوان یک بازیکن کاملاً جدید خطری بزرگتر از سایر برادران موقعیتی خود ندارد.
بنابراین، اگر هنوز در فکر صرف آن انتخاب حساس دور اول روی رابینسون هستید، با شنیدن این همه پچ پچ در سطح NFL… این کار را نکنید! تاریخ – همراه با مجموعه مهارت و نقش آینده رابینسون – مطمئناً از ارزش او پشتیبانی می کند.
این یک بازی نیمه اول لالیگا است زیرا رئال بتیس که در رده ششم قرار دارد، دوشنبه ساعت 19:00 به وقت گرینویچ در ورزشگاه بنیتو ویلامارین میزبان رایو وایکانو رتبه نهمی خواهد بود.
بتیس همچنان در 5 بازی آخر فصل لالیگا برای مکان های اروپایی بازی می کند. آنها در حال حاضر دو امتیاز کمتر از ویارئال بهبود یافته و 9 امتیاز با رئال سوسیداد رتبه چهارم فاصله دارند.
رایو وایکانو به دنبال این است که در این فصل در نیمه نخست به پایان برسد، زیرا آنها در پنج بازی آخر فصل حرکت می کنند. آنها در حال حاضر با 46 امتیاز در رده نهم قرار دارند و دو امتیاز بیشتر از اوساسونا رده دهمی هستند.
نکات برجسته کلیدی
بازی رئال بتیس برای مکان های اروپایی
ناهماهنگی رئال بتیس پاشنه آشیل بوده است زیرا چالش آنها برای صعود به جمع چهار تیم برتر در ماه های اخیر کم رنگ شده است. از آنجایی که رئال سوسیداد چهار بازی بدون شکست را پشت سر گذاشته است، بتیس در چهار بازی اخیر خود فقط یک بار پیروز شده است.
مانوئل پلگرینی به دنبال بهبود مسابقات دور بعدی خود خواهد بود زیرا آنها به دنبال شانس راهیابی به اروپا – لیگ اروپا یا لیگ کنفرانس فصل آینده هستند.
بتیس در پنج بازی اخیر خود فقط دو بار پیروز شده است. آنها دو بازی را باختند و یک تساوی داشتند. این دوره از فرم شاهد سقوط در جدول به رتبه ششم بوده است. پلگرینی مشتاق است تا فرم خود را در پایان تجاری، با شروع بازی مقابل رایو وایکانو، تغییر دهد.
با بازی در خانه، بتیس در رویکرد خود تهاجمی خواهد بود. آنها سریع شروع خواهند کرد، بر توپ مسلط خواهند شد و وایکانو را مجبور به دفاع در بیشتر بازی خواهند کرد. این به سمت ایجاد شانس و افزایش شانس آنها برای برنده شدن خواهد بود.
پیشنهاد رایو وایکانو برای پایان نیمه اول
وایکانو در مسابقات اخیر گرم و سردی داشته است. آنها سه بار پیروز شده اند که بین هر یک از این پیروزی ها شکست هایی در هم تنیده شده است. این فرم به این معنی است که وایکانو از نظر صعود به جدول پیشرفت کمی داشته است.
آنجا باش
آنها 46 امتیاز کسب کرده اند که دو تیم بالاتر از آنها قرار دارند – باشگاه اتلتیک در رده هشتم و خیرون رتبه هفتم هر دو با 47 امتیاز. حریف روز دوشنبه آنها با 52 امتیاز 6 امتیاز پیش است.
وایکانو به دنبال این خواهد بود که با برد خارج از خانه فاصله رئال بتیس را به سه امتیاز کاهش دهد. آندونی ایراولا ساگارنا و مردانش تلاش میکنند تا ثبات خود را در این رقابتها تقویت کنند زیرا به دنبال رسیدن به جمع چهار تیم برتر هستند.
وایکانو در خارج از خانه مقابل بتیس از نظر دفاعی قوی به نظر می رسد. آنها به تعداد دفاع خواهند کرد و در مراحل انتقالی به دنبال حمله خواهند بود.
گزارش مصدومیت
رئال بتیس
نبیل فکیر، هافبک تهاجمی، پیش از دیدار روز دوشنبه با وایکانو، از انتخاب خارج شد. فوروارد با پارگی رباط صلیبی کنار گذاشته شده است.
فکیر از 27 فوریه 2023 دور از میادین بوده است. او تاکنون 17 بازی برای بتیس را از دست داده است. بعید است که او برای دیدار خانگی مقابل وایکانو در دسترس باشد.
رایو وایکانو
وایکانو رادامل فالکائو، مهاجم مرکزی خود را در اختیار نخواهد داشت و این بازیکن 37 ساله با یک پای مرده از میدان خارج شد. فالکائو از 15 آوریل 2023 دور از میادین بوده و تاکنون 4 بازی برای وایکانو را از دست داده است.
بعید است که این مهاجم برای بازی خارج از خانه روز دوشنبه برابر بتیس در دسترس باشد.
ترکیب های احتمالی
رئال بتیس
C. Bravo; J. Miranda، P. Akouokou، G. Pezzella، Y. Sabaly; A. Guardado, G. Rodriguez; A. Perez, W. Carvalho, S. Canales; ویلیان خوزه
رایو وایکانو
S. Dimitrievski; I. Balliu، A. Mumin، A. Catena، F. Garcia; O. V، S. Comesana; I. Palazon، O. Trejo، A. Garcia; آر. دی توماس
پیش بینی
بتیس با حمایت هواداران خانگی روی پای جلو بازی خواهد کرد. آنها فشار می آورند و با از دست دادن مالکیت به شدت به دنبال بازپس گیری مالکیت هستند.
وایکانو در رویکرد خود فشرده و محکم خواهد بود. آنها تعداد زیادی دفاع خواهند کرد و از ضد حمله برای حمله به بتیس استفاده خواهند کرد.
رئال بتیس در این مسابقه پیروز خواهد شد و شانس خود را برای صعود به جدول در دور برگشت تقویت خواهد کرد.
حتما روی آن شرط بندی کنید رئال بتیس مقابل رایو وایکانو با 22Bet!
مایکل ووس، مربی کارلتون، پس از دو باخت ناامیدکننده متوالی که باعث شد تیمش در خطر سقوط از جمع هشت تیم برتر قرار بگیرد، خواسته شده است که “هندبریک” را در تیمش آزاد کند.
تیم ووس پس از شکست ناپذیری در ماه اول فصل، با حرکت توپ در دو باخت متوالی، به طرز قابل توجهی کند در اطراف زمین و ثابت به نظر می رسد.
متیو لوید بزرگ اسندون گفت که بلوز ووس در وضعیتی مشابه جاستین لانگمویر و فرمانتل گیر کرده است و از هر دو مرد خواست تاکتیک های خود را تغییر دهند.
بیشتر بخوانید:“مسخره”: گال مسخره یک میلیون دلاری “احمقانه” را پاره می کند
بیشتر بخوانید:قهرمان سوراخ در یک LIV، آدلاید “باور نکردنی” را می ستاید
بیشتر بخوانید:ستاره ها پس از رویارویی آتشین در تونل از هم جدا شدند
او به Wide World of Sports Radio 3AW گفت: «سخت است که بدانیم برای مایکل ووس از کجا شروع و به کجا ختم شود.
“آن دو – به عنوان چهره های باشگاهشان – باید امروز وارد آنجا شده و بگویند، “بسیار خوب پسران، این همان چیزی است که من اشتباه کرده ام… و این جایی است که ما این هفته خواهیم رفت”.
متیو لوید معتقد است که مایکل ووس باید بعد از دو باخت ناامیدکننده متوالی، تدبیر خود را تغییر دهد (عکسهای AFL از طریق گتی ایماژ)
“من می دانم (مربی بولداگز) لوک بیوریج این کار را بعد از راند دوم انجام داد. او وارد شد و دستش را بالا گرفت و گفت: “من باور نمی کنم که به اندازه کافی به شما مربیگری کرده باشم. ما اصلاً دفاع نمی کنیم. “در حال فرورفتن هستیم، ما فضای زیادی می گذاریم”، و دستش را به سمت بازیکنان گرفت و گفت: “من این اشتباه را انجام دادم. من اشتباه انتخاب کردم و به شما به گونه ای آموزش می دهم که شما هستید.” “آنچه را که می خواهم اجرا نمی کنم”.
“من احساس می کنم که ووس و لانگمویر باید وارد آنجا شوند و به یک معنا روی شمشیرهای خود بیفتند. فکر می کنم آنها باید به بازیکنان خود اجازه دهند بیشتر بازی کنند.”
«فکر میکنم کارلتون و فرئو زمانی که بقیه کامپوزیتها به شیوهای متفاوت بازی میکنند، دستشکنی زیادی دارند.
“من به انواع (لاچی) اوبراین و انواع (جاش) هانی نگاه می کنم، بسیاری از آنها. حتی (پاتریک) کریپس، من به سختی می بینم که کریپس در زمینی با پا لبخند بزند. می دانم که او مدال آور براونلو است، اما به نظر می رسد که آنها با تنش و (ترس) اشتباه بازی می کنند، در حالی که کالینگوود اشتباهات را پذیرفته است.
لوید گفت بازیکنانی مانند کاپیتان کارلتون پاتریک کریپس اغلب با “تنش زیادی” بازی می کردند (کوئین رونی از طریق گتی ایماژ)
لوید گفت که آبی ها با وجود داشتن انبوهی از بازیکنان مشهور در هر خط، فاقد ارتباط در زمین هستند.
او گفت: “استعداد TOP-End فقط در صورتی شما را تا آنجا پیش می برد که به عنوان یک طرف ارتباط نداشته باشید. قطعه اتصال برای کارلتون گم شده است.”
آنها 86 دفع بیشتر داشتند، 39 امتیاز بیشتر، شش برنده برتر در زمین، اما هیچ ارتباطی بین مدافعان، هافبک ها و مهاجمان آنها وجود ندارد.
خط دفاعی آنها سال گذشته به هم ریخته بود، بنابراین به نظر می رسد آنها برای دفاع از زمین بهتر تلاش کرده اند، اما بعد از آن برای امتیازات 50 در رده پنجم و برای امتیازات در رده پنجم قرار دارند.
این فقط نشان می دهد که آنها استعداد دارند اما ارتباطی به عنوان یک باشگاه فوتبال و یک تیم فوتبال ندارند.”
مبارزات هری مک کی، ستاره آبی ها در مقابل دروازه، منعکس کننده مبارزات تیم خودش مقابل سنت کیلدا بود (عکس های AFL از طریق گتی ایماژ)
لوید همچنین از هری مککی مهاجم کلیدی و تعدادی دیگر از ستارههای کارلتون بهخاطر ضربههای نامنظمشان مقابل دروازه دعوت کرد.
او گفت: “شما نمی توانید به مک کی اعتماد کنید که به جای شما لگد بزند. نمی توانید به پاتریک کریپس اعتماد کنید که به جای شما لگد بزند. نمی توانید به جک سیلواگنی اعتماد کنید که به جای شما لگد بزند.”
“من به سمت های نخست وزیری و نخست وزیران سال گذشته، (تام) هاوکینز و (جرمی) کامرون نگاه می کنم، آنها می دانند که چه نوع لگدی را خواهند زد.
“فقط می بینید که یکی از مک کی فقط قاشق در هوا بلند شد، مردی بود که وحشت زده بود و با عجله آن را انجام داد.
“من فکر می کنم کارلتون خود را از آن بیرون انداخت و این اعتماد شما را از بین می برد.”
آبی ها به دنبال بازگشت به لیست برندگان در هفته آینده خواهند بود، زمانی که آنها با ساحل غربی در پرث روبرو می شوند، قبل از اینکه یک ماه مهم فوتبال شاهد رویارویی آنها با شیرها، بولداگ ها و سرخابی ها در هفته های متوالی باشد.
رابرای دریافت دوز روزانه از بهترین اخبار فوری و محتوای اختصاصی Wide World of Sports، در خبرنامه ما مشترک شویداینجا کلیک کنید!
Picture the Derrick White you think you know. The dependable, do-it-all combo guard. The sneaky and spectacular shot-blocker. The relentless on-ball defender. The clutch shotmaker whenever the Boston Celtics need a bucket. The connector. The Derrick White who had 26 points, seven rebounds, three blocks, two assists, and one steal against the Atlanta Hawks in Game 2.
His family and close friends have always known him like this, the unassuming baller shining on the court. But growing up, coaches and recruiters and teammates and opponents didn’t notice Derrick White until they couldn’t avoid him.
“He had just gotten his wisdom teeth out,” said Alex Welsh, White’s best friend and teammate at the University of Colorado Colorado Springs. “It was either that morning or the day before. And you’ve been around someone who’s gotten their wisdom teeth. They have chubby cheeks. And at this point, Derrick’s like 6’4”, 160 pounds. So skinny. And he just walks in, he’s got these huge cheeks, and this is his first impression with a lot of the guys.”
In the summer before starting at UCCS, a Division II school and the only college to scout him, White had yet to grow into his frame.
He was a slight, scrawny kid just out of high school. And he had really puffy cheeks.
Along with a few new teammates, he went to get some practice in at a Pro-Am league. No one expected much of him — he was expected to red-shirt his freshman year.
“We all know who he is. Some of us met him. But he walked in, and everybody was like, ‘Yo, are you good? Like, what?’ He was like, [mumbled] ‘Oh, I got my wisdom teeth out.’ He’s talking like you do when you get your wisdom teeth out. Everybody’s like, ‘Why are you here?’ He was like, ‘Oh, I feel fine. I’m okay.’”
And despite initial hesitation, the reserved, chipmunk-y kid did what he always does: busted out of his shell.
“All of a sudden, [the Pro-Am] was like a one night a week thing for three or four weeks throughout the summer — he’s ridiculous,” said Welsh. “He’s doing put-back slams and driving down the lane and taking off on people off one foot. And we’re like, ‘What? Who is this kid?’”
White had defied everyone’s expectations. Again.
Derrick White isn’t a star from NBA central casting. In a sport that highlights dramatic, rim-rocking plays, White’s been often overlooked. But there’s a competitive drive that simmers just under the surface of the quiet kid from Parker, Colorado. It’s propelled him to be the essential piece of a championship contender that he is today.
Left to right: Reece Elliot and Derrick White.
Derrick White’s friends and family say he’s always had enough confidence to fill an entire arena. They also understood that, because of his appearance, he was chronically passed up.
“He was just not that big. He just didn’t have the size,” said Cory Calvert, a childhood friend. Outsiders would take a look at White’s skinny frame and move on.
To casual observers, White has always been shy and reserved. However, in quiet, private settings, Calvert remembered him differently. “You get to know him, and he talks a lot of smack,” he said.
“His personality has always been very competitive,” said Richard White, Derrick’s father. “He’s liked sports since the age of 4. He’s very social with his particular friends. So, he’s very loyal in that regard.”
Left to right: Derrick White and Reece Elliot.
And while White constantly showed off his conviction in more intimate environments, his personality only reinforced the presumptuous way outsiders viewed him.
“He’s never going to be the loudest guy in the room that comes out. That’s just not his style,” said Reece Elliot, another childhood friend. “He doesn’t have that outgoing personality. But it’s not because he’s reserved. He’s just very aware, and he’s a good listener, and he’s a good friend. So, he picks and chooses his battles wisely, which I love about him.”
From high school to college, and on to the NBA, coaches and scouts have judged White for his size and demeanor. It made the road to the league, already improbable, even harder.
Left to right: Reece Elliot playing for Chaparral High School and Derrick White playing for Legend High School.
Imagine White now, in his element. He’s just slithered over a screen and he’s fighting back into the play. He’s a step behind as Anthony Edwards makes his move, but just as the shot goes up, White extends his reach to cleanly swat the ball from behind.
That defensive artist didn’t get a shot to play basketball for his middle school.
“In eighth grade, he actually got cut from the team and didn’t even make the A-team,” Calvert said. “And I remember being really frustrated about it at the time because he’s one of my best friends, and he was obviously good enough.”
The setback was earth-shattering.
“[He was] devastated,” said Calvert. “And I remember his parents were furious. And I was furious. It just was a really, really unfortunate situation, to be honest.”
Some thirteen-year-olds throw tantrums when life doesn’t go their way. White took the disappointment on the chin. Not unlike the relentless defender he is on the court, he fought through the pick and kept moving. He decided to prove his doubters wrong.
“He became the man at his high school the next year as a freshman,” Calvert said. “And even though he was small, he was by far their best player.”
In his four years at Legend High School, White logged 1085 points and 176 steals, establishing himself as a Titans legend. He’s one of only three athletes from Legend to go pro; the other two are Boston Red Sox infielder Bobby Dalbec and Jacksonville Jaguars linebacker Chad Muma.
Derrick White of Legend High School hugging Reece Elliot (#33) of Chaparral High School.
But despite his high school success, White wasn’t on many college recruiters’ radars. Interest was so low, White’s dad took matters into his own hands.
“I found out how Richard had been emailing a bunch of [Rocky Mountain Athletic Conference colleges] in the DII conference out here and every other coach that would take their email,” said University of Colorado Colorado Springs head coach Jeff Culver. “[He] didn’t have much success.”
Culver was the only collegiate coach to scout White coming out of high school. He knew of White from his time at Johnson & Wales, an NAIA school known for its culinary program. So, when Culver made the move to UCCS, he recruited White.
Upon White’s arrival at UCCS for his freshman season, Culver planned to red-shirt his new recruit. He was confident in White’s abilities, but he believed that White needed to grow into his frame a bit more before contributing at the next level.
“I didn’t have a lot of finite answers for [White’s family], but what we did offer was an opportunity,” Culver said. “And really, that, at the end of the day, was what Derrick was looking for. He believed in himself and was just looking for a coach and a program that would believe in him as well.”
In high school, White quickly emerged as Legend’s best player, but that wasn’t in the cards at UCCS to start.
He was living with three other players, all of whom were getting minutes. “It was four of us, all on the basketball team,” Welsh said. “Nobody else was red-shirting besides him, so it was tough for him.”
When the Mountain Lions started preseason practices, White lined up with the reserves. They scrimmaged against the starting unit, but it was lopsided— in favor of White’s squad.
“Derrick was killing our starting five,” Welsh recalled. “He’s taking the ball from them, he’s going over the top of people, he’s out-rebounding them, [and] their team is beating ours in practice.”
As he continued to exceed expectations, the plan to red-shirt White seemed out of the question. Everything changed after UCCS traveled north for a preseason game, and things didn’t go well. “We got spanked,” Welsh remembered.
Then, White got his shot.
“The next day, we fly back, and Derrick doesn’t say anything,” Welsh said. “We lived together. We show up at practice the next morning, and he goes from red-shirting to starting. They moved him right into the starting lineup. It’s just a hell of a story.”
His freshman season, the team went 6-22 overall, including a 5-17 record in the conference. The very next year, the team went 21-9 with a 16-6 conference record.
His minutes only went from 29.5 to 30.5 per game, but Culver trusted him with increasing his responsibilities. White attempted 293 shots his freshman year, but as a sophomore, the number jumped to 367, and his scoring numbers went from 16.9 points per game to 22.2.
As a junior, White and the Mountain Lions really took off. UCCS went 27-6 overall and 17-5 in the Rocky Mountain Athletic Conference. They broke off a 14-0 win streak to start the season, peaked at #2 in the NCAA Division II rankings, and took home an RMAC Championship.
White formed a dynamic duo with his roommate Welsh, the Mountain Lions’ all-time leading scorer and rebounder, and the two became best friends. UCCS under Culver was a home — a place where White was thriving.
But, like so many young adults discovering themselves, White wanted more. That meant leaving the community he’d built with Welsh and Culver in Colorado Springs.
“The conversation that we had that stuck with me was when it was brought to my attention, he said, ‘Coach, you told me that every year I have to get better,’” said Marcus Mason, White’s trainer, mentor, and long-time friend. “And he articulated why he wanted to leave.
”He said, ‘You told me every year that I have to get better.’ And I got really upset with him, and I said, ‘What do you mean? You’re telling me you can’t get better next year?’ And he said, ‘Well, no Division I schools will schedule us. I will only probably have two competitive games the entire year.’”
White didn’t think he didn’t fit at UCCS. He loved it there. He was with his friends, it was the only school that gave him an opportunity coming out of high school, and Welsh thought they had a shot at winning a national championship the following year.
Success with the Mountain Lions alongside his best friend was a story three-quarters finished. But White was eager for the next challenge, and the University of Colorado Boulder had come calling and White was ready to answer.
However, leaving UCCS meant letting others down. White hated that. And he had to tell his best friend that he was leaving for Boulder. That conversation was more difficult for White than any on-court challenge he’d faced so far.
Welsh remembered being home in the six-bedroom apartment he and White shared with other basketball players. He got a text from the bedroom upstairs.
“What are you doing?”
Welsh was quick to mock his best friend. “We’re like ten feet apart. Why are you texting me?”
So White came downstairs. Welsh, sitting on his bed, watched White plop himself into his desk chair.
“He’s kind of rocking his body back and forth. And I’m like, ‘What’s up, bro? Are you okay? What’s going on?’”
White refused to get to the point and was doing whatever he could to avoid the conversation. Eventually, Welsh figured it out himself.
“You’re leaving, aren’t you?”
All White could muster up was an exasperated, “Yeah…”
He revealed that he was joining CU and that the transfer would be official soon. Welsh was stunned, and the two best friends sat in silence, neither knowing exactly what to say. After a few quiet moments, White spoke.
“Are you mad at me?”
White, not one for conflict, was more worried about disappointing his friend than changing schools. But Welsh quickly eased his friend’s guilt.
“Bro, no, I’m not mad. I’m so happy for you, and I will never be mad. But I am sad.”
After a brief moment of sadness, the two friends reconciled, and the whole friend group began joking about whether or not White could get them the latest CU gear.
Left to right: Dan Hargrove, Alex Koehler, Derrick White, and Andrew Buckholtz.
In Boulder, White finally got the red-shirt year he was supposed to have as a freshman at UCCS. Culver said White spent the extra time in the weight room. “His body was finally done growing vertically. He had been filling out [in] Year Two and Year Three with us, but then a full year in the weight room and an offseason program was huge for him in Boulder.”
After sitting out one season at CU per NCAA rules, White once again demonstrated why those in his corner speak so highly of him. He played 32.8 minutes per game, leading the team in scoring (18.1 PPG), assists (4.4 APG), and steals (1.2 SPG). White also finished second in blocks (1.4 BPG) and fourth in rebounding (4.1 RPG).
Colorado went just 19-15, but White proved that he belonged at the DI level and then some. After his senior year, he declared for the NBA Draft and was selected 29th by the San Antonio Spurs.
Left to right: Amida Brimah, Derrick White, Alex Welsh, Tommie Anderson.
Now in the NBA, White was still being ignored, even by the team that had drafted him.
“I never even saw him, never even knew he existed in the world,” head coach Gregg Popovich said. “Didn’t know he was on the planet.”
San Antonio was in a state of flux. Kawhi Leonard was attempting to force his way out of town. The Spurs were pivoting towards a rebuild. They were on the hunt for new players, but White only earned an opportunity at the G League level.
He showed out for the Austin affiliate, averaging over 20 points and five rebounds. But in spite of increasing success including a G League championship, White was the same: jovial and outgoing with friends and family, timid in front of a crowd. Even after being drafted into the NBA, he was still trying his best to go with the flow and be a fly on the wall.
“It was maybe his first or second G League game, and he took like two shots. He was being passive,” said Dan Hargrove, former UCCS assistant and one of White’s closest friends. “I texted him after, and I was like, ‘Bro, what are you doing? Like, this isn’t you. What is going on here?’ He was like, ‘I know. I’m just trying to find my role.’ I think he’s always been so careful not to shake up what’s already been built or to upturn the applecart if you will. He’s very conscientious and very pragmatic when it comes to moving to new situations.”
White’s head-down, do-the-work attitude meshed perfectly with Spurs basketball, but even Popovich had to convince White that he belonged. Under Pop and his staff, White started to shed some of his outer shell. Once challenged, he outperformed. Yet, his quiet attitude remained. Sometimes he still needed external pressure.
“[Popovich] told me, ‘I got no choice. You gotta go.’ So I just got thrown into the fire and was just trying to learn on the fly,” White told JJ Reddick on The Old Man & The Three Podcast. “I mean, his big thing with me is telling me that I belonged, to prove myself that I belonged, so every other day he would come up to me and be like, ‘Hey, you belong here.’ So having someone believe in you and trusting you, it meant a lot.”
The very next year, San Antonio acknowledged White’s success. He became a core part of their rotation. He appeared in 67 games, starting 55 of them. By March, White had Popovich begging the front office to hand him a new deal. “He should refuse to play another game until we change this contract. He has been spectacular,” Popovich said.
In the postseason, White continued to show off his game. He made headlines after an incredible performance in a win over the Denver Nuggets. White put up 36 points, five rebounds, five assists, three steals, and a block on 15-of-21 shooting.
Following his remarkable playoff performance, White earned the chance to play with Team USA at the 2019 FIBA Basketball World Cup. Coached by Popovich, White averaged 15.5 minutes per contest, playing alongside future teammates Jayson Tatum, Jaylen Brown, and Marcus Smart.
From then on, the opportunities to shine flooded in. He improved his scoring numbers in each of the next two seasons, jumping from 9.9 points per game to 11.3 to a career-high 15.4 in the 2020-21 season. White was starting nearly every game as a top-3 scoring option in San Antonio.
White had seemingly made it, but still rarely showed his confidence in ways fans might expect. The soft-spoken approach covered up the killer instinct. “He’s just [a] locked in, quiet assassin,” said Hargrove.
White seems to have always possessed internal belief, and he’s naturally combined it with the humble external attitude that the public sees. It’s not an easy balance to maintain with the bright lights of the NBA shining down on him.
“He’s a great guy to have in a locker room because he’s a stabilizing influence with a level head and never takes any credit for himself,” said Calvert. “He’s always dishing compliments to the team and deflecting any of the limelight that he gets. So, I think it’s a pretty unique quality that he has.”
Outsiders always found a way to cast him aside, but after a few years with the Spurs, that began to change.
And by the time the 2022 NBA trade deadline rolled around, another team expressed their interest for White.
On February 10, 2022, Boston sent Josh Richardson, Romeo Langford, their 2022 first-round draft pick, and a 2028 pick swap to San Antonio in exchange for White’s talents.
Even after the Celtics had rattled off a 17-7 record after the new year and become a Finals favorite, President of Basketball Operations Brad Stevens identified White as a missing piece to a Banner 18 run.
“They paid a little bit extra to get a guy they really like,” an NBA executive told Steve Bulpett of Heavy Sports. “He’s the guy that they targeted. The Celtics went after him. They ended up getting the guy they wanted. You can tell by the price they paid for him.”
It was a whole new environment for White — a team with a shot at the title and an entirely new set of people to warm up to. Not an easy situation for the introvert.
When he joined the Celtics, the team was already gelling. They had won six in a row and eight of their last nine, and their defense had established itself as the best in the league.
Listen to any recently-traded NBA player and they’ll give you the stock answer that basketball is a business. But that belies the difficulty of the transition. White was plopped in the middle of an unfamiliar team in the middle of a season.
And it was no longer about whether White was good enough to compete with the other players on the floor. He had established that in San Antonio. But could an all-around glue guy be an all-around glue guy for a championship?
In just his first game as a Celtic, White delivered. He was a member of the closing lineup in a hard-fought win over his home-state Nuggets. He had 16 points, six rebounds, and two assists. “He looks good in green,” Tatum said post-game.
Unselfishness is a skill often praised, especially when it comes to point guards. It’s one of the reasons Boston chased White.
“He’s a guy that only cares about winning, that will do all of the little things, as you can see in some of his stats, defensively, with regard to willingness to put his body on the line, activity, shot challenges, all of those things,” Brad Stevens said after the trade. “And on offense, just by making simple plays and doesn’t need to do anything to be on the highlights to really, really impact winning.”
And while White shot out to a hot start with Boston, his play quickly became unsteady as he tried to adapt to his new surroundings. After scoring in double figures in nine of his first twelve games, he failed to reach that mark for four-straight contests. He was consistently inconsistent in the postseason. His minutes fluctuated along with his impact.
Flash forward to now, with a training camp and full regular season in Boston behind him, the Celtics have reaped the benefits of a more comfortable and integrated White.
“He’s working on confidence and to [know] that he belongs,” said Richard White. “And knowing that he can do these things.”
And his teammates continue to encourage him to be his best self.
“We’re just so much more of a dynamic team when D-White is asserting himself, and being aggressive, and not being passive,” said Tatum after Boston’s Game 2 win over the Hawks. “We’ve talked about him being too passive and looking for guys too much. He’s too good of a guy.”
White’s top-4 plus/minus overshadows Tatum. His defensive impact has him in consideration for an All-Defensive team. He’s exploded for four 20-point, 10-assist games — all since February.
After years of hard work, White’s talent is no longer being hidden behind humility — it’s jumping off the page. No one — not other NBA players, coaches, GMs, or NBA pundits — is writing him off anymore.
Maybe the NBA and its fans are finally learning the lesson that Welsh and White’s other college teammates learned early on. Tommie Anderson, another one of White’s UCCS teammates, still possesses a vivid memory of the shock that ran through his head when he first saw White play.
“He was just this small skinny kid with a fro,” said Anderson. “And I thought, ‘Dang, this is the guy everybody’s been talking about?’ And then I just remember seeing him actually play, and I was like, ‘Oh, okay, now it makes sense.’ He was just a beast.”
Left to right: Tommie Anderson, Latesha Anderson, Hannah White, and Derrick White.
Winning is everything for White, and that’s a big reason why he’s so team-oriented. If a basketball player wants success in the upper echelons of the NBA, he probably cares about winning. Enough that, even for someone as mild-mannered as White, his competitive drive spills out in other parts of life.
Try playing a board game or video game with the likely-to-be-All-Defense Celtic and it gets tough and contentious quickly. “If he ever loses, it’s always figuring out why did he lose, not because he was actually beaten,” said Welsh.
White’s competitive drive is so fierce that not even his friends and family can avoid it. Once, he styled himself a winning makeup artist.
“Our wives are pretty close, so we hang out a lot,” said Anderson. “They had this huge idea. I don’t know if they saw it on TikTok or somewhere on social media. They wanted us to do their makeup, and they were going to have a competition [to see] who does it the best.”
White and Anderson traded in their headbands and Nikes for blush and mascara and got to work. Suddenly, a playful game between friends was a high-stakes contest.
Left to right: Latesha Anderson, Hannah White, Derrick White, and Tommie Anderson.
“Derrick is getting super competitive about this,” said Anderson. “He starts [saying], like, ‘What does this do? Tell me what this does if I do it to your makeup.’ Getting all into it. We’re doing makeup, and he’s trying to perfect it. He just did not want to lose.”
Unfortunately for White, his questions did not yield the answers he was hoping for.
“I think both of our wives said that each one of us did better,” said Anderson. “So, of course, he was pissed. He’s like, ‘There’s no way. Mine is better than this s***.’ And, of course, he got mad because he wanted to win.”
If it doesn’t involve playoff-intensity eyeliner application, White keeps it low-key. Maybe too low-key, if you expect NBA players to outwardly acknowledge their success through their wardrobe and appearance.
Hargrove remembered offseason summers in Colorado when White was playing for the Spurs. People back home were starting to ask him for pictures.
“He went out to the bar in a Twitter t-shirt,” Hargrove said. “It was just a big gray t-shirt with the Twitter bird in the middle of it. And I was like, ‘Derrick, we got to change this up.’
Perhaps White knew what he was doing. Those that know him say his sense of humor is dry.
“He’s self-proclaimed that he’s the nicest person that you know,” Welsh said. “He would tell you, ‘I’m the nicest person you know,’ and it’s really hard to argue. Through and through, he’s a good dude. He’s a great friend. He’s always there. He doesn’t ever tarnish any relationships that he has.”
White’s family is his anchor. Last summer, he and his wife Hannah welcomed their child Hendrix in the middle of Boston’s run to the NBA Finals. He missed Game 2 against the Heat to be at their side.
“He went from a little bit nervous about having a kid, which I think every human goes through, to kind of calling into action,” said Josh Repine, White’s roommate from Boulder and close friend. “And, of course, Hannah gave birth right during their playoff run last year, and he’s balancing both. He’s not sleeping. He’s doing whatever it takes for Hendrix. As a friend, it’s cool to look at. I’ve learned a lot from it. It’s pretty inspirational.”
Like he did with every other development in his life, White took on the challenge.
“He’s an awesome dad, and he loves it,” said Welsh. “It’s something that he prides himself on. You can see the way he interacts and the time he spends with his son is super valuable to him. And he and I have chatted a little bit about how he wants Hendrix to recognize him as a basketball player and what that looks like for his career moving forward, which I think is special. You’ll see it in his play. It’s elevating his game. It’s adding to the motivation for him now that he has this little boy’s eyes watching.”
Now, no matter what happens this season, or in any season beyond, White wants to leave a legacy that his son will be proud of. Richard White explained his son’s newfound motivation.
“If you go on a road trip and it doesn’t necessarily go well, you know that you’re going to come home, and somebody’s going to be very happy to see you,” he said. “So, I mean, you kind of struggle, and you come back, and then Hendrix wakes up, and he smiles at his dad, and you kind of forget about all the other things that may or may not have gone well while you were gone.”
White’s even started repping his fatherhood on game days. He showed up to Game 2 of Boston’s series against Atlanta wearing a hoodie with the acronym ‘W.A.S.H.E.D’ across the chest.
“What it stands for is We Are Super Heroes Every Day,” White explained post-game. “It’s called WASHED Dads. It’s a cool little brand. I’m a dad, so shoutout to them.”
That pure love for his son keeps White going, and his kind-hearted nature allows him to get through the most disappointing times in his life. Elliot, White’s friend since age 5, was in town when the Celtics lost in Game 6 to the Golden State Warriors at TD Garden. He and his wife Holly had made the trip to Boston to watch White play, but their visit couldn’t have come at a more heartbreaking time for White.
“I was like, you just lost the Warriors in Game 6,” Elliot remembered. “Yeah, we made a trip, but I’m going to give you your space. And he’s like, ‘No, come over to the house. Come meet my baby. Come hang out.’”
So, Elliot and his wife went. If the Celtics had won, the trip would have been an excitement-filled celebration, but after the loss, it could have easily turned into an awkward, silent stay.
Instead, White’s reverted to what matters most. In one of the most disheartening moments of his career to date, White put his family and friends first.
“He just saw the Warriors pick up the trophy in his own [arena],” Elliot said. “He comes home, and the first thing he does is he gives Hendrix a kiss, he gives Hannah a kiss, and he asks how they’re doing. He’s asking Holly about how our trip has been. He’s asking about where we went to dinner.
“This is four hours after Game 6, right? It just goes to show his priorities. And that’s not to say that basketball isn’t a priority because it’s a big one for him, and he’s competitive. But he’s just always going to be my best buddy from five years old growing up.”
Left to right: Reece Elliot and Derrick White.
White gave his friends a tour of the new house. He made sure they were comfortable.
And then, he reached for the Oreos.
“I was like, ‘When was the last time you had an Oreo?’ He’s like, ‘I haven’t had one since the playoff series.’ And he pulls out this clear jar of, I don’t know, 40, 50, 100 Oreos and just starts smacking. He’s like, ‘Man, those are so freakin’ good.’”
Elliot was stunned.
“I’m like, ‘Dude, do you need to vent? Do you need a shot of tequila? Do you need to go throw something at the wall? Like, what do you need?’” Elliot recollected. “He’s like, ‘I need a frickin’ Oreo.’ I’m like, ‘Alright, man, let’s watch some TV and hang out with Hannah and shoot the shit like old times. So, I think it’s just a good representative of, he’s just a good dude.”
As the Celtics prep for Game 3 of their first-round series with the Hawks, Derrick White has made a name for himself. His 2022-2023 regular season is award-worthy and he’s kicked off the playoffs as Boston’s second-leading scorer.
“I feel like I’ve been here forever even though it’s only been one year,” said White after his 33-point, 10-assist showing on the one-year anniversary of his joining the Celtics. “This year, [I’m] just a lot more settled in. Compared to a year ago today when life kind of just changed in an instant. So, I got to say, I love being here, and it’s just been fun playing with this team.”
White is even earning MVP chants at TD Garden after scoring 26 points and being Trae Young’s key defender in Game 2.
“We talked about it after the game,” Tatum said of White’s MVP chants. “He was like, ‘That’s what it feels like?’ And I was like, ‘Yeah, I guess.’”
For White, reaching this point has been a unique battle in expressing himself. Cut from his middle school basketball team. Overlooked by Division I scouts. Nearly red-shirted at the Division II level. Success always preceded by judgment and adversity.
Time after time, challenge after challenge, White diligently proved the initial judgments wrong. He’s reached inside himself for extra motivation so many times, no one could blame him for developing that special brand of NBA, I’m-The-Guy brashness.
But that isn’t Derrick White. He’s always kept his ego in check while staying sure of himself.
“The person you see on the court with Derrick is who he is off the court,” said Repine. “He’s always smiling. He’s pretty straightforward.”
The simplicity of White’s desires breeds an inability to appreciate everything he brings to the court. NBC Boston’s color commentator Brian Scalabrine noted that, “his personality doesn’t fit how good of a player he is.”
White would rather play a board game and hang out with his friends than go out and party. His friends have to beg him to leave the house. “He could sit there all day if we let him,” said Welsh.
So what? Let the other stars handle the glitz and glamor. Derrick White wants to win, he wants to spend time with his family, and he’ll probably want some Oreos.
“He’s a simple dude. Super kind-hearted. Super genuine,” said Welsh. “And unfortunately, definitely one of the nicest dudes I know.”
آرسنال باید یکشنبه بدون یکی از بازیکنان کلیدی خود در الکساندر زینچنکو به مصاف وستهم یونایتد برود.
این بازیکن همه کاره اوکراینی پس از انتقال از منچسترسیتی در تابستان گذشته و پیوستن مجدد به میکل آرتتا در شمال لندن، ثابت کرد که یکی از خریدهای فصل است.
او نقطه دفاع چپ را متعلق به خود کرده است و با توانایی خود در جابجایی یکپارچه در خط میانی برای ایجاد بار اضافی، سبک آرسنال را متحول کرده است.
اما توپچی ها در سفر آخر هفته خود به وستهام زینچنکو را در اختیار ندارند زیرا در تساوی 2-2 هفته گذشته مقابل لیورپول با مشکل کشاله ران روبرو شدند.
آخرین اخبار آرسنال را اینجا بخوانید
زینچنکوی نفسگیر در اواخر آنفیلد پس از شکست در دوئل ترنت الکساندر-آرنولد که منجر به گل تساوی روبرتو فیرمینو شد، کنار رفت.
به جای او، کیران تیرنی احتمالا در پست دفاع چپ شروع خواهد شد.
ورزشکاران اضافه کنید که تصور می شود مصدومیت زینچنکو جزئی باشد و امید است او برای بازی جمعه آینده مقابل ساوتهمپتون در ورزشگاه امارات بازگردد.
آرسنال می تواند روز سنت تاترینگهام را تنها با یک برد دیگر جشن بگیرد. شکست تاتنهام مقابل بورنموث در روز شنبه به این معنی است که آنها تنها می توانند به حداکثر امتیاز 74 برسند، در حالی که توپچی ها در حال حاضر با 73 امتیاز در صدر جدول لیگ برتر هستند.
اکنون گوش کن
در این نسخه از The Chronicles of a Gooner، بخشی از شبکه پادکست 90 دقیقه ای، هری سیمئو با توبی کادورث همراه می شود تا منتظر سفر آرسنال به وستهم باشد. اگر نمی توانید این جاسازی را ببینید، کلیک کنید اینجا برای گوش دادن به پادکست!
برترین بازیکن متس که در برزخ تریپل-A گیر کرده است، با سه ران خانگی در شش بازی، 0.391/.481/1.351 کاهش می یابد. در روز سهشنبه، در دومین بازی خود پس از اینکه برای مدت کوتاهی به دلیل درد انگشت شست از میدان خارج شد، باتی با یک شوت انفرادی مقابل تیمهای یانکیز اسکرانتون/ویلکسبار ریلریدرز به برتری رسید. این بازیکن 23 ساله با سرعت های مکرر خروجی بیش از 100 مایل در ساعت، پوشش توپ را جدا می کند که باعث حسادت تیم متس در لیگ برتر می شود. یا گیج شده
دفتر اصلی نیویورک که تصمیم گرفت باتی را از فهرست روز افتتاحیه کنار بگذارد، پس از آن که او سال گذشته اولین بازی را انجام داد و در طول تمرینات بهاری ماه مارس امسال به تمرین پرداخت، در این لحظه یک مشکل بزرگ بود. حالا این یک بحث است. تیم متس چند هفته پیش، علیرغم خشم فوری طرفداران، آزادی عمل بیشتری برای اتخاذ چنین تصمیمی داشت، زیرا هنوز هیچ کس در فصل معمولی در بات شرکت نکرده بود و هیچ بازی باختی نداشت. همچنین در درون سازمان این اطمینان وجود داشت که ادواردو اسکوبار، بازیکن پایه سوم، پس از سپتامبر داغ خود در بشقاب، تولید خواهد کرد.
با این حال، چهار سریال در این فصل جوان، اسکوبار یک خروجی خودکار است. در طی 11 بازی، او 0.111 (4 در برابر 36) را با OPS 0.376 و یک ران خانگی می زند. هر امیدی که از سال 2022 در او باقی مانده باشد، ناپدید شده است. او توسط تماشاگران خانگی هو می شود. نتایج تیره و تار هستند و دلیل کمی برای پیشنهاد یا باور اینکه عملکرد او ناگهان تغییر خواهد کرد وجود ندارد. به علاوه، او می داند که یک جانشین است.
اسکوبار هفته گذشته به FOX Sports گفت: “آنچه من معتقدم، برت باتی یکی از بهترین بازیکنان پایه سوم بیسبال در آینده خواهد بود و مارک وینتوس نیز یکی از بهترین های این بازی خواهد بود.” “و ما در طول تمرینات بهاری خیلی دور هم بودیم و واقعاً صمیمی شدیم و دوستی خوبی داریم. در پایان روز، برای باتی و وینتوس، زمان بندی خدا عالی است. یک بار بیلی [Eppler] می بیند که آنها آماده هستند و می توانند به تیم کمک کنند، او این تصمیم را خواهد گرفت. اما در حال حاضر من به آنجا می روم و فقط بازی خودم را انجام می دهم.”
زمانی که Triple-A Syracuse در حال بیرون کشیدن نکات برجسته روزانه در مورد موفقیت باتی است، دویدن اسکوبار در پایگاه سوم هر روز سخت تر می شود. تقریباً به نظر می رسد که آنها در حال ترول کردن همراه خود در لیگ بزرگ هستند. با اخراج باتی پس از تمرینات بهاری، مدیر کل بیلی اپلر به طور کنجکاوی زمان خود را در مینورها (179 بازی در سوم) با رافائل دیورس (318 بازی در رده سوم لیگ کوچک)، نولان آرنادو (415 بازی) و آستین رایلی مقایسه کرد. (435 بازی). این استدلال با توجه به اخطاریه ای که اپلر در مورد احتمالات ارائه کرده است، حتی ناخوشایندتر به نظر می رسد: “آنها یک تماس تلفنی دارند. آنها نیازی ندارند که در سطح لیگ برتر اتفاقی بیفتد. آنها استعدادهایی دارند که می توانند به آنها کمک کنند. تا اینجا.”
خوب، پس چرا باتی هنوز است آنجا?
6-6 Mets دارای حقوق و دستمزد 353.5 میلیون دلاری است – تنها بالاترین در تاریخ MLB – اما بهترین فهرست ممکن خود را ارائه نمی دهند. این سازمان میداند که برای رسیدن به جایی که میخواهد در ماه اکتبر به کمک همه، از جمله برخی افراد بالقوه نیاز دارد. این ابتدا مستلزم زنده ماندن در شش ماه آینده است. با این حال، مت ها زمان خود را با اسکوبار می گذرانند – رویکردی که می تواند دوباره آنها را در یک بخش قدرتمند NL شرق که شامل دو نماینده قبلی لیگ ملی در سری جهانی است، شکست دهد. این منصفانه است که این سوال را مطرح کنیم که آیا عدم تمایل اولیه نیویورک به نام بردن از شانس های اصلی خود، تفاوت در پیروزی در این بخش خواهد بود یا خیر. انتظار می رود که مسابقه سه اسب تا ماه سپتامبر بسیار فشرده باشد.
بازیکنان متس، مربیان و مالک میلیاردر آنها همگی موافقند که در فصل خیلی زود است که نگران برخی از روندهای ناگوار تیم باشیم. چه زمانی دیگر برای نگرانی در مورد شروع فصل 0.500 زود است؟ کوهن پاسخ روشنی نداد. او آن را به “مردم بیسبال” واگذار کرد. گفت شاید اردیبهشت است. شاید ژوئن باشد. چند سال پیش، تحت مالکیت یکسان، دفتری متفاوت و شرایط متفاوت، تیم متس، مربی چیلی دیویس را در 23 بازی فصل اخراج کرد. و آن متس برای پیروزی در حال حاضر به شکلی که این باشگاه 2023 است ساخته نشده بود.
به نظر می رسد متس دفاع تیمی را بر حمله ترجیح می دهد، که اگر ترکیب تولید کننده بود، چنین معضلی نخواهد بود. اما به سختی اینطور است. نیویورک با داشتن دو خطای پایین MLB، با بهترین درصد فیلدینگ (.995) در رشته های اصلی وارد چهارشنبه شد. مت ها همچنین 81٪ از زمین ها و بند ها را به اوت تبدیل کرده اند که دومین نرخ بالاتر در رشته های اصلی است.
همه خوب و خوب. حالا بیایید نگاهی به ترکیب بیندازیم.
تنها دو تیم NL نسبت به متس دوندگی کمتری به ثمر رساندهاند، در حالی که میانگین ضربات آنها با دوندههایی که در موقعیت گلزنی قرار دارند آخرین رتبه در لیگ است. آنها در روز چهارشنبه وارد شدند و 90 مرد را در پایه جا گذاشتند – برای چهارمین نفر در رشته های اصلی و برای دومین نفر در NL. مشکل جدیدی نیست در چند فصل گذشته، ما نیویورک را در جذب بچهها در پایه برتر دیدهایم، اما در نهایت وقتی نوبت به سوار کردن آنها میشود، کوتاهی میکند. این باشگاه در سال گذشته در رتبه 28 دوندگان باقی مانده در پایه قرار گرفت.
آینده متس اکنون چه زمانی خواهد بود؟
بن ورلاندر و الکس کوری در مورد مبارزات تهاجمی نیویورک متس بحث می کنند و از سازمان می خواهند که فرانسیسکو آلوارز، برت باتی و رونی مائوریسیو را با احتمال زیاد بازی کند.
فراخوانی باتی، بلافاصله متس را به یکی از بهترین حملات بیسبال تبدیل نخواهد کرد. مانند سایر جوانان آیندهدار، از جمله فرانسیسکو آلوارز، شکارچی که اخیراً ارتقا یافته است، باتی احتمالاً زمانی که برای اولین بار به میدان میآید با تطبیق دادن با بازیهای لیگ اصلی، با مشکل مواجه خواهد شد. اما این فقط دلیل دیگری است که زودتر به او عادت کنیم. بگذارید بچه ها همین الان بازی کنند، قبل از بسته به آنها برای ارائه پایین کشش.
اگر مت ها از توجه اولیه به اسکوبار و پایه سوم ناامید می شوند، خوب، تا حدودی از اقدامات خودشان ناشی می شود. مت ها پنهان نکردند که به دنبال ارتقاء، اگر نگوییم سوپراستار، در پایگاه سوم خارج از فصل هستند، زمانی که در ابتدا با کارلوس کوریا موافقت کردند. همچنین گفته میشود که آنها قبل از اینکه مانی ماچادو یک بازیکن بزرگ دیگر با پادرس امضا کند، به ستاره ششباره علاقهمند بودند. مت ها می دانستند که سوراخی در گوشه داغ دارند و اسکوبار هرگز گزینه بلندمدتی نیست.
شوالتر در این هفته از کهنه سرباز گفت: “او برای ما در دفاع واقعاً خوب بازی کرد، بازی های سختی انجام داد.” “او همیشه همان مرد بوده است. من فکر می کنم این به باشگاه کمک می کند. فکر می کنم همه کمی نسبت به او احساس می کنند – او به شما می گوید، به درستی اینطور است – مقداری از نوری که ممکن است در این زمان بیشتر روی او باشد. اما او از این چالش استقبال می کند. همانطور که قبلاً گفتم، هر چه که قرار است باشد، به آن خواهد رسید.”
هر بار که اسکوبار به صورت تهاجمی مبارزه می کند و هسته جوان متس همچنان به در می زند، سر و صدای هواداران بیشتر می شود. Ronny Mauricio برای چهارمین بار در 10 بازی Triple-A سهشنبه را بازی کرد، و اگرچه فرانسیسکو لیندور او را مسدود کرده است، متس مطمئناً میتواند از او در ضربهگیر تعیینشده استفاده کند. OPS 0.670 نیویورک از جایگاه DH در رتبه بیستم لیگ های بزرگ قرار دارد.
هواداران ترجیح میدهند حملات و دردسرهای فزاینده بازیکنان بالقوه را ببینند تا بازیکنانی که بهترین روزهایشان بدون شک پشت سرشان است. مصدومیت شکارچی عمر نارواز دست متس را با آلوارز مجبور کرد، اما آنها مجبور نیستند با اسکوبار آنقدر محافظه کار باشند. این کهنه کار ممکن است در صورت فراخوانی باتی بیشتر مستعد نیمکت نشینی باشد، اما رهبری اسکوبار و تأثیر مثبت کلی بر باشگاه متس هنوز هم می تواند زمانی که او بازیکن پایه سوم ابتدایی نباشد، مورد استفاده قرار گیرد.
کوهن گفت: “ما فرصت طلب خواهیم بود.” و اگر مجبور باشیم کارهایی برای بهبود باشگاه انجام دهیم، انجام خواهیم داد.”
فرصت برای بهبود باشگاه توپ درست در مقابل آنها است، یا حدود 265 مایل و کمتر از پنج ساعت در شمال کوئینز. حمله متس ممکن است از جرقه استفاده کند. در عوض، آنها در حال بازی با آن هستند. اگر تغییرات زیادی طول بکشد، ممکن است پشیمان شوند.
Deesha Thosar نویسنده MLB برای FOX Sports است. او پیش از این به مدت 3.5 فصل به عنوان گزارشگر بیت در نیویورک دیلی نیوز، سریال Mets را پوشش می داد. دیشا دختر مهاجران هندی در لانگ آیلند بزرگ شد و اکنون در کوئینز زندگی می کند. او هرگز مسابقه رافائل نادال را از دست نمی دهد، مهم نیست در چه کشور و منطقه زمانی بازی می کند. خواب همیشه می تواند فدای ورزش شود. او را در توییتر دنبال کنید @DeeshaThosar.
داستان های برتر از FOX Sports:
دنبال کردنموارد دلخواه خود را دنبال کنید تا تجربه FOX Sports خود را شخصی کنید
لیگ برتر بیسبال
نیویورک متس
از لیگ برتر بیسبال بیشتر دریافت کنیدموارد دلخواه خود را دنبال کنید تا اطلاعاتی در مورد بازی ها، اخبار و موارد دیگر دریافت کنید
1. میلواکی باکس در مقابل برنده شماره 8 مرحله بازی 2. بوستون سلتیکس در مقابل برنده شماره 7 مرحله بازی 3. فیلادلفیا 76رز در مقابل 6. بروکلین نتس (نهایی) 4. کلیولند کاوالیرز در مقابل 5. نیویورک نیکس (نهایی)
برنده به یک بازی حذفی در برابر بازنده Heat-Hawks برای رتبه 8 صعود می کند. بازنده از مسابقات Play-In حذف می شود.
جدول رده بندی کنفرانس های غرب
1. دنور ناگتس (دانه بسته شده) 2. ممفیس گریزلیز (دانه بسته شده) 3. ساکرامنتو کینگز (دانه بسته شده) 4. فونیکس سانز (دانه بسته شده) 5. گلدن استیت وریرز* (باقی مانده: @ POR) 6. LA Clippers* (در مقابل POR، @ PHX) — 0.5 گیگابایت 7. لس آنجلس لیکرز* (در مقابل UTA) — 1 گیگابایت 8. نیواورلئان پلیکانز* (@ MIN) — 1 گیگابایت 9. مینه سوتا تیمبرولوز* (@ SAS، در مقابل NO) — 2.5 گیگابایت 10. اوکلاهما سیتی تاندر^ (در مقابل MEM) — 4 گیگابایت
براکت کنفرانس غربی
1. دنور ناگتس در مقابل برنده شماره 8 مرحله بازی 2. ممفیس گریزلیز در مقابل برنده شماره 7 مرحله بازی 3. ساکرامنتو کینگز در مقابل 6. لس آنجلس کلیپرز 4. فونیکس سانز در مقابل 5. گلدن استیت وریرز
بازی های PLAY-IN
7. لس آنجلس لیکرز در مقابل 8. نیواورلئان پلیکانز
برنده به عنوان بذر شماره 7 صعود می کند. بازنده نقش برنده Wolves-Thunder را برای رتبه 8 بازی می کند.
9. مینه سوتا تیمبرولوز در مقابل 10. اوکلاهما سیتی تاندر
برنده به یک بازی حذفی در مقابل بازنده لیکرز-پلیکنز برای رتبه 8 صعود می کند. بازنده از مسابقات Play-In حذف می شود.
* حداقل Play-In خواهد ساخت ^ در Play-In شرکت خواهد کرد
پلی آف 2023 NBA چه زمانی آغاز می شود؟
پلی آف NBA با مسابقات Play-In آغاز می شود که بین 11 تا 14 آوریل برگزار می شود. پس از آن، دور اول پلی آف از 15 آوریل آغاز می شود. بازی ها تا آغاز فینال NBA در 1 ژوئن ادامه خواهد داشت.
چند تیم به پلی آف NBA راه می یابند؟
از نظر تاریخی، 16 تیم (هشت تیم با بهترین رکوردها در هر کنفرانس) تیم های پلی آف NBA را تشکیل می دهند. با تورنمنت Play-In، چهار تیم اضافی این شانس را به دست میآورند که در فصل بعد بازی کنند.
از انجمن ملی بسکتبال اطلاعات بیشتری دریافت کنیدموارد دلخواه خود را دنبال کنید تا اطلاعاتی در مورد بازی ها، اخبار و موارد دیگر دریافت کنید
ACT Brumbies روز شنبه در کانبرا با نتیجه 23-17 کوئینزلند ردز را شکست داد و رکورد شکست ناپذیری خود را در سوپر راگبی اقیانوس آرام حفظ کرد.
نوآ لولسیو، بازیکن برامبیز، ابتدا یک تلاش در دقیقه 75 دریافت کرد که قبل از اینکه جیمز دولمن، داور، 5 امتیاز را از صفحه امتیاز بگیرد، برنده را یخ می کرد.
دولمن به کاپیتانهای رایان لونرگان و تیت مکدرموت گفت: «فقط توضیح میدهم، این یک وضعیت واقعاً ناگوار در ارتباط با پیامهای ما است.
فصل 2023 سوپر راگبی اقیانوس آرام را در خانه راگبی، استان اسپورت تماشا کنید.همه مسابقات پخش آگهی رایگان، زنده و بر اساس تقاضا
“متاسفانه زمانی که سفیدها (برامبی ها) ضربه ای به آن ها زدند، کامنت ها از بین رفته اند، بنابراین ما نمی توانیم برای امتحان برتری را به نمایش بگذاریم. comms، بچه ها متاسفم، نتونستم بشنوم.”
بوها در استادیوم GIO به صدا در آمدند اما پس از سوت پایان در جشن صدمین بازی نیک وایت برای باشگاه، به تشویق و آواز روی آوردند.
هافبک وایت اولین دیداری فشرده را به ثمر رساند که با این وجود برامبی های 3-0 همیشه به نظر می رسید که پیروز شوند.
بیشتر بخوانید:برادر والابی به عنوان Drua stun Crusaders برنده بازی دیرهنگام را لگد می زند
مهرتنس:همانطور که مربی پاسخ می دهد، تیم های لو رفته ادی جونز تصادفی بودند
بیشتر بخوانید:درو میچل آن را هنگام مصاحبه با قهرمان فرقه ملبورن از دست می دهد
اسنایپ های سفید برای اولین تلاش برامبی ها
میزبان در نیمه دوم با نتیجه 13-0 پیش افتادند و ستاره های قرمزها جیمز اوکانر و جردن پتایا در نیمه دوم بازگشت خود را آغاز کردند.
اوکانر دور اول را به دلیل مصدومیت از دست داد و در دو بازی اخیر پشت سر تام لینا، بازیکن احتمالی نوجوان، از روی نیمکت بیرون آمد.
این کهنه کار دو بار برای پتایا تلاش کرد – یکی با چکمه و دیگری با دست – و از اندرو مهرتنز بزرگ All Blacks تمجید کرد.
پتایا برای تلاش «شبهانه» اوج می گیرد
مهرتنز در برنامه ناین و استن اسپورت گفت: «هیچ چیز مثل کمی رقابت نیست.
“او دیده است که تام لینا در مراحل اولیه سوپر راگبی مورد تحسین قرار گرفته است. گاو قدیمی می خواهد برگردد و برتری خود را تثبیت کند.”
دن مککلار، دستیار مربی والابیس، گفت که اوکانر “تأثیر بزرگی داشته و تفاوتی واقعی” برای قرمزهای 1-2 ایجاد کرده است و انتظار دارد که او آخر هفته آینده شروع کند.
جیمز اوکانر از قرمزها در استادیوم جی او بارگذاری می شود. (گتی)
اوکانر گفت: “من فقط می خواستم بیرون بروم و بازی خود را انجام دهم.”
“من به نوعی از آن دور شدم، قسمت آخر سال گذشته، و به صدای افراد زیادی در پس زمینه گوش دادم. خوب است که تناسب اندام داشته باشید.”
برامبی ها هفته آینده به مصاف موانا پاسیفیکا می روند در حالی که قرمزها در پشت ناراحتی خیره کننده خود از مدافع عنوان قهرمانی صلیبی ها با یک دروآ فیجیایی شناور روبرو می شوند.
برای دریافت دوز روزانه از بهترین اخبار فوری و محتوای اختصاصی Wide World of Sports، در خبرنامه ما مشترک شویداینجا کلیک کنید
حرفه قابل توجه ادی جونز در تصاویر: هوکر، معلم و مربی استاد به طور نامحتمل دوباره والابی را رهبری می کند
فریسکو، تگزاس – الکس مورگان در مقابل دوربین ها و خبرنگاران ایستاده بود و مانند همیشه بعد از بازی به همه سوالات پاسخ می داد. انبوهی از طرفداران ستایشکننده – اغلب دختران جوان – با این امید که او از کنارش رد شود و شاید برای گرفتن عکس بایستد، فریاد زدند و تشویق کردند. این فوق ستاره مهاجم گل اول تیم ملی زنان آمریکا را در پیروزی 2-1 مقابل برزیل چهارشنبه شب در ورزشگاه تویوتا به ثمر رساند که رکورد آمریکایی ها در سال 2023 را به 5-0 رساند و ششمین جام SheBelieves Cup را برای آنها به ارمغان آورد.
اما این شب برای مورگان بسیار مهم بود، زیرا گل او چند ثانیه قبل از نیمه، او را به عنوان یک مادر در تاریخ USWNT تبدیل به بهترین گلزنی کرد.
مورگان که در سال 2020 دخترش چارلی را به دنیا آورد، سیزدهمین مادری است که برای ایالات متحده بازی می کند و هشتمین مادری است که موفق به گلزنی شده است. جوی فاوست، بازیکن تیم معروف جام جهانی 1999 با 13 گل رکورد قبلی را در اختیار داشت. از دیگر اعضای این باشگاه انحصاری می توان به دانیل فوتوپولوس (5)، امی رودریگز (4)، جسیکا مک دونالد (2)، کیت مارکگراف (1)، کریستین لیلی (1) و تینا اللرتسون (1) اشاره کرد.
مورگان اکنون در صدر جدول است و مطمئناً گل های بیشتری در جام جهانی تابستان امسال به ثمر می رسد.
و همانطور که مورگان در مورد هدف و بازی خود صحبت می کرد، چارلی که امسال 3 ساله خواهد شد، پای او نشست و با یک فنجان پلی استایرن بازی کرد. او در آنجا یک میان وعده خورد که در حالی که مورگان در حال صحبت با رسانه ها بود، آن را تمام کرد، و در حالی که آن چیز را به قطعات کوچک تقسیم می کرد، خودش را سرگرم کرد و یک افسر مطبوعاتی فوتبال ایالات متحده را رها کرد تا آنها را بردارد.
مگان راپینو با اشاره به هم تیمی خود گفت: همین الان به او نگاه کنید. “او در حال کار رسانه ای و مادر شدن است، و دیدن آن واقعاً شگفت انگیز است. من فقط از هر سه مادر تیم و آنچه که آنها می توانند انجام دهند شگفت زده می شوم. حتی نمی توانم تصور کنم. واقعاً باورنکردنی است. .
اینکه بتوانید کاری را که او در زمین انجام می دهد انجام دهید و یک بچه داشته باشید و همه چیز را داشته باشید، دیوانگی است.
مورگان وظیفه خود را بر این گذاشته است که چارلی را به هر اردو و بازی که می تواند بیاورد. او تصاویری از دو نفر را منتشر میکند که در اتوبوس تیم نشستهاند، صبحها قبل از بازیها با هم قهوه میخورند و بعد از سوت پایان بازی، دست در دست هم گرفته یا با هم میرقصند.
او مطمئنا اولین مادر فوتبالیستی نیست که بچه هایش را به اردوی تیم ملی می آورد – بازیکنان آمریکایی سال هاست این کار را انجام می دهند. او همچنین در حال حاضر تنها مادر تیم نیست زیرا کریستال دان و آدریانا فرانچ نیز نوزادان خود را در طول جام SheBelieves همراه خود داشتند. مورگان اخیراً به FOX Sports گفت: برای همه آنها مهم است که بچه هایشان در جاده باشند، کار مادر را تماشا کنند و “فقط در کنار زنان قوی باشند.”
هنگامی که مورگان به خاطر دویستمین بازی ملی خود قبل از بازی ایالات متحده با کانادا در اورلاندو در هفته گذشته مورد تقدیر قرار گرفت، چارلی بخشی از مراسم بود و در حالی که پیراهن USWNT با شماره 200 روی آن و “مامان” در پشت آن پوشیده بود، یک گل رز به مادرش داد. بعد از هر بازی، مورگان چارلی را به زمین می آورد و به او اجازه می داد بدود، یک توپ فوتبال را دریبل کند و همه آن را وارد کند. او در منطقه مختلط به مورگان می چسبید، احتمالاً مطمئن نبود که چرا این همه چهره، تلفن و دوربین ناآشنا وجود دارد. تلاش برای جلب توجه مادرش هرازگاهی، چند نظر بعد از بازی خودش را مطرح می کرد.
مورگان چهارشنبه گفت: “امیدوارم روزی او آن را درک کند و به گذشته نگاه کند و عکس هایی از خود در حال دویدن در زمین ببیند و متوجه شود که این اصلا عادی نیست.” قبل از اینکه چارلی مداخله کرد و گفت: “مامان، من خیلی لذت بردم!”
مورگان تکرار کرد: “او گفت که خیلی سرگرم می شود.” “پس حدس میزنم که او کمی میفهمد.”
مورگان در المپیک 2021 توکیو بازی کرد که کمی بیشتر از یک سال پس از زایمان او بود. اما پس از بازیها، او به مدت هشت ماه از فهرست USWNT کنار گذاشته شد. در حالی که سؤالاتی در مورد زمان بازگشت او وجود داشت، زمان دور به مورگان فرصتی برای تنظیم مجدد و تمرکز مجدد داد. او میدانست که صرفاً به خاطر تجربه و ستاره بودنش فهرستی را ایجاد نخواهد کرد. او باید مثل بقیه برای آن کار می کرد.
مورگان گفت: “جایگاه شما در اینجا هرگز تضمین نمی شود.” بنابراین این همیشه یک چالش است و این اطمینان از اینکه هر کاری از دستم بر می آید برای حضور در نیوزلند انجام می دهم.
مورگان مسلماً بهتر از همیشه بازگشته است. او جایگاه اصلی خود را در تیم ملی به دست آورد و کفش طلای 2022 NWSL را به دست آورد و 15 گل در 17 بازی برای موج سن دیگو به ثمر رساند. این بیشترین گلی بود که او در یک فصل به ثمر رسانده بود.
اکنون او در بهترین فرم قرار دارد، زمانی که ایالات متحده بیشتر به او نیاز خواهد داشت و به جام جهانی می رود. آمریکایی ها امیدوارند تابستان امسال با کسب سه عنوان متوالی تاریخ ساز شوند.
مالوری سوانسون که هفتمین گل خود را در پنج بازی روز چهارشنبه به ثمر رساند و به طور غیرمستقیم پاس گل مورگان را به ثمر رساند، گفت: “راستش، این بسیار الهام بخش است.” بدیهی است که من آل را میشناختم و قبل از اینکه چارلی را داشته باشد به او نگاه میکردم، اما با دیدن او بهعنوان یک مادر و آنچه که مادری به ارمغان میآورد، میتوان آن را دید و او یک فرد کاملاً متفاوت است.
فکر میکنم خیلی الهامبخش است که او نه تنها در خارج از زمین مادر بزرگی است، بلکه در زمین همچنان میتواند کاری را که همیشه انجام میداد انجام دهد و گل بزند و اساساً الکس مورگان باشد.
گل مورگان در وقت های تلف شده نیمه اول به ثمر رسید. شوت سوانسون مهار شد، اما مورگان ریباند را جمع کرد و با پای چپ خود ضربه ای را از بالای محوطه جریمه زد. مورگان چند دقیقه قبل از آن نزدیک بود یک گل بزند و لورنا دروازه بان برزیلی را شکست دهد، اما آفساید اعلام شد.
ولاتکو آندونوسکی، مربی تیم ملی آمریکا، گفت: “در حال حاضر سه سال است که الکس را مربی می کنم، تنها چیزی که می توانم بگویم این است که او یک برنده واقعی است.” او یک رهبر بزرگ است و همیشه در مواقعی که به او به عنوان یک بازیکن و همچنین به عنوان یک مادر به او نیاز داشته باشید، این کار را انجام می دهد. یکی، اما برای او الگوبرداری از آن و ادامه دادن به آن عالی است.
و آخرین چیز، ما از داشتن چارلی و بقیه لذت می بریم [kids] در [USWNT] محیط. مطمئناً گاهی اوقات شلوغ می شود، اما سرگرم کننده است.”
لیکن لیتمن فوتبال کالج، بسکتبال کالج و فوتبال را برای FOX Sports پوشش می دهد. او قبلا برای Sports Illustrated، USA Today و The Indianapolis Star نوشته بود. او نویسنده «قوی مثل یک زن» است که در بهار 2022 به مناسبت پنجاهمین سالگرد عنوان نهم منتشر شد. او را در توییتر دنبال کنید @لیکن لیتمن.
بیشتر بخوانید:
دنبال کردنموارد دلخواه خود را دنبال کنید تا تجربه FOX Sports خود را شخصی کنید
ایالات متحده
الکس مورگان
جام SheBelieves
بیشتر از ایالات متحده دریافت کنیدموارد دلخواه خود را دنبال کنید تا اطلاعاتی در مورد بازی ها، اخبار و موارد دیگر دریافت کنید
این مقاله در ابتدا در ظاهر شد چیز و با اجازه تکثیر می شود.
در لحظه ای مهم برای جامعه رنگین کمان نیوزلند، کمپبل جانستون خود را به عنوان اولین بازیکن آشکارا همجنس گرا معرفی کرد که نماینده تاثیرگذارترین برند ورزشی کشور بوده است.
All Black No.1056 برای اولین بار در برنامه هفت شارپ TVNZ در عصر دوشنبه به طور عمومی تمایلات جنسی خود را فاش کرد.
بیشتر بخوانید:جوکوویچ “بزرگترین پیروزی زندگی ام” را به دست آورد
بیشتر بخوانید:“این به من صدمه می زند”: تماس وحشیانه جوکوویچ با پدر
بیشتر بخوانید:تکان دادن سر زیبای حریف به “بزرگترین تاریخ”
جانستون که در سال 2005 سه تست برای All Blacks بازی کرد، در طول روزهای بازی خود به برخی از هم تیمی ها و خانواده اش اعتماد کرد. او اولین بازی خود را مقابل فیجی انجام داد و آخرین بازی خود را مقابل شیرهای بریتانیا و ایرلند انجام داد.
این تکیه گاه با بیرون آمدن علنی ابراز امیدواری کرد که این کار تمام انگها را در مورد معنای یک All Black and Crusader از بین ببرد.
کمپبل جانستون در اکشن برای جونیور همه بلکز در سال 2006. (عکس از فیل والتر/گتی ایماژ) (گتی)
جانستون به سون شارپ گفت: “اگر من بتوانم اولین کسی باشم که به عنوان همجنسگرا ظاهر می شود و فشار و انگ اطراف این موضوع را از بین می برد، در واقع می تواند به افراد دیگر کمک کند.”
“ما می دانیم که در میان همه سیاهان یکی وجود دارد.”
جانستون 67 بازی برای کانتربری انجام داد و 37 بازی برای کروسیدرز انجام داد. او همچنین قبل از بازی حرفه ای در خارج از کشور، نماینده Hawke’s Bay و Tasman Mako بود.
وقتی جانستون در کودکی رویای سیاهپوست بودن را داشت، فکر میکرد که باید مرد و قوی باشد و احتمالاً همسری با فرزندان داشته باشد.
او در مبارزهاش برای پذیرش خودش به «مکانهای جالب» رفت.
جانستون به سون شارپ گفت: “من آن سمت خود را عمیق تر و عمیق تر می کنم.”
جانستون، گاهی اوقات، دچار شک و تردید میشد که با این قالب سازگار نیست.
زمانی که ممکن بود بازی بدی داشته باشم، ظاهر میشود و به آن سمت خود نگاه میکنم و آن طرف را برای آن مقصر میدانم.
کم کم روی شما تأثیر می گذارد و زندگی دوگانه یا دروغ زندگی کردن سخت است.»
اقدام شجاعانه جانستون به دنبال آن است که هیث دیویس، بازیکن سابق تیم کریکت نیوزیلندی در آگوست سال گذشته به طور علنی به نمایش درآمد.
دیویس اولین کریکت باز مرد بین المللی نیوزیلندی بود که علناً در مورد تجربه خود به عنوان یک ورزشکار حرفه ای همجنسگرا صحبت کرد.
جانستون امیدوار بود که یک همجنس گرا آشکارا همه سیاه بتواند یکی از قطعات پایانی پازل ورزش نیوزلند باشد تا نشان دهد که برای هر ورزشکار جوانی که راه خود را در رشته های ورزشی انتخابی خود باز می کند، مقبولیت وجود دارد و تمایلات جنسی را عادی می کند.
بیرون آمدن علنی به عنوان اولین All Black که این کار را انجام می دهد، نام جانستون را در کانون توجه قرار می دهد و با اکراه، او معتقد است که آماده است که بداند این کار به دیگران کمک می کند.
رابرای دریافت دوز روزانه از بهترین اخبار فوری و محتوای اختصاصی Wide World of Sports، در خبرنامه ما مشترک شویداینجا کلیک کنید
داستانهای پسزمینه و جنجالهایی که باعث آتش خصومتهای ورزشکاران شده است